Dag 08: Yeah! House on Fire en Potash Road

Nou, ik zie het al aan de reacties, ik word niet geloofd als ik zeg dat het echt gaat gebeuren. Wacht maar af, want hier lees je toch echt dat we het eindelijk hebben gered.

We zijn bijtijds op en zitten een beetje duf aan een kop koffie en een broodje. Maar het is allemaal voor een goed doel, want we willen voor 12 uur bij House on Fire zijn.

Het loopt allemaal op rolletjes en we vertrekken op tijd. We tanken bij het eerste het beste tankstation, de Shell. Of we nu thuis zijn of in de US, we hebben altijd wel een probleem bij de Shell. In de US hebben we meestal een probleem met betalen, maar vandaag gaat het gesmeerd. Terwijl ik de tank volgooi en de ruit weer vrij maak van dooie insecten, gaat Monique ijs halen voor de cooler. Het wordt warm vandaag en dan is koud water wel heel lekker.

Daarna gaan we snel op weg en ook dat gaat op rolletjes. Zonder oponthoud komen we aan bij het begin van de trail. We parkeren de auto, betalen weer netjes de fee, trekken de hikingboots aan, vullen de waterzakken en gaan op weg.

We lopen flink door en rond 11.45 uur komen we bij House on Fire aan. We lopen naar boven en zien inderdaad dat het dak er heel anders uitziet dan gisteren. Dat belooft wat.

Na een tijdje horen we stemmen en zien we vier andere mensen aankomen. Daarna komen er nog twee, maar iedereen verdwijnt al weer snel naar de auto. Wij niet, wij blijven. Iedere minuut verandert het licht en het “dak” wordt meer en meer bijzonder. Het is fascinerend om te zien hoe bepalend het effect van het licht is.

Monique maakt veel foto’s terwijl ik alles nauwlettend in de gaten hou. Ook zoek ik steeds meer naar een plekje schaduw, want het is warm. Helaas is de enige schaduw onder het “dak” en ik ben iets minder fascinerend.
Dan komt de zon te hoog en verdwijnt het effect al weer snel. Het tijdstip luistert dus echt heel nauw, alhoewel het wel afhankelijk is in welke maand je er bent.

We lopen weer terug naar de auto, eten een broodje en rijden dan terug naar Moab. We zijn allebei slaperig en gaan terug naar het huis om een kop koffie te drinken.

Dat helpt en weer wakker gaan we op weg naar Potash Road. Deze weg hebben we een paar jaar geleden al gereden toen we met de gehuurde jeep de Shäfertrail hebben gereden, maar er zijn een aantal arches (bogen) die we nooit hebben gezien.

We rijden eerst helemaal naar het einde en dan begint het te kriebelen. De weg is vanaf hier niet meer geasfalteerd en het is leuk om hier te offroaden. De trail is nog niet zo erg, dat je echt grote gaten moet ontwijken, maar leuk genoeg om even de smaak te pakken te krijgen. Daarbij is Canyonlands National Park één van mijn meest favoriete parken in Amerika, dus de omgeving verveelt ook nooit.

Ik zeg tegen Monique dat we doorrijden tot aan de zoutwinning. Ik weet dat de trail daarna niet meer te doen is met een SUV. Er komen een aantal tegenliggers aan en we zien meteen wie de locals zijn en wie de toeristen. De locals zwaaien allemaal, de toeristen niet! Wij zijn al doorgewinterd, dus wij zwaaien hoe dan ook naar iedereen.

Nog voor de zoutwinning draaien we om, want hier heb ik zeker nog voldoende ruimte om te draaien. Op de terugweg stop ik nog een aantal keer zodat Monique nog wat plaatjes kan schieten.

Als we weer asfalt onder de wielen hebben, zien we Jughandle Arch. De arch is populair bij klimmers, omdat ze hier tussen kunnen staan.

Het is inmiddels 17 uur als we bij de parkeerplaats van Corona Arch aankomen. Althans, we zijn bij de parkeerplaats. De arch ligt nog op zo’n 1.6 mile verderop. We hijsen de rugzakken weer om en gaan op weg. Al op het eerste stuk ben ik in staat om terug te gaan. Wat een pokke trail! De trail gaat redelijk steil omhoog, met alleen maar rul zand en keien. Heel veel keien!

Pas als we eindelijk op het slickrock komen, loopt het allemaal wat makkelijker. Ook hebben we nu de zon in de rug en dat scheelt ook.

Ineens komen we bij een vrij steil stuk, waar een kabel langs loopt. Hier moeten we langs en dat gaat prima. Na nog een stuk lopen, komen we bij een ijzeren trappetje. Bovenaan hangt weer een stalen kabel. Daarna begint het, we moeten met behulp van een kabel steil naar boven. Gelukkig zijn er wel plekken in het slickrock waar we onze voeten neer kunnen zetten, dus het lijkt zwaarder dan het is. Wel denken we allebei: wat naar boven gaat, moet ook weer naar benee. Maar dat is voor latere zorg.

We lopen verder naar boven en als we een goed zicht hebben op de arch, vinden we het mooi geweest. In deze arch is door iemand een kabel geplaatst waarmee mensen van de arch kunnen springen, zodat ze door de arch schommelen. Toevallig zijn een stel bezig en we wachten een tijdje tot er één springt.

Het is een spectaculair gezicht en ik kan me wel voorstellen wat voor rush het geeft.

Daarna besluiten we om terug te lopen. En inderdaad, wat naar boven gaat, moet ook weer naar benee. Maar het valt allemaal mee en voordat we het weten, zijn we weer beneden. Daarna is het allemaal een makkie en in no-time zijn we weer bij de auto. Op de parkeerplaats zien we de waarschuwingen voor de “swing” waar we zojuist mensen aan hebben zien hangen. De landeigenaar vrijwaart zich van alle mogelijke incidenten en ongelukken. De bevestigingen van het touw wordt niet gecontroleerd en er wordt aangegeven dat het uitermate gevaarlijk is. Ook hierna denk ik nog steeds dat het een rush geeft om aan dat touw van die arch af te springen.

Het plan is nu om terug naar Moab te gaan, maar als we bij Dinosaur Track komen, wil Monique dat eigenlijk wel zien. Ze zegt dat het bij de parkeerplaats is, dus ik volg haar gedwee. We volgen het pad dat fiks naar boven loopt en als we daar zijn, zien we twee drie-tenige tekeningen… Gelukkig was het geen lange trail en terwijl Monique een foto maakt, ga ik terug naar de auto.

We rijden door en stoppen nog bij wat Indiaanse tekeningen op een rots. Verderop zijn een aantal klimmers bezig om tegen de hoge rotswanden aan te klimmen. Het ziet er spectaculair uit, want ze zitten wel vast, maar gebruiken verder geen hulpmiddelen. Ze klimmen dus met handen en voeten. Overal zien we witte afdrukken van het kalk dat ze gebruiken.

Dan rijden we echt terug naar Moab, Het is ongelooflijk druk dit weekend in verband met een of ander paarden iets en mensen die een weekend komen genieten van het buitenleven. Bij het restaurant Pasta Jay’s staat een rij van wel 40 mensen te wachten op een tafeltje en wij zijn blij dat we vanavond nog een keer gaan bbq-en. Dat bord pasta komt morgenavond wel.

We rijden nog even langs de City Market voor wat salade en dan rijden we snel terug naar het huis.

Na de bbq, die weer uitermate smakelijk was, gaat Monique met de foto’s aan de slag en ik met het verslag. Daarna kijken we nog wat tv, voordat we ons gaan opmaken voor de wandeling der wandelingen.