Om iets voor half 7 vraag ik aan Monique of we al moeten opstaan. Wel als je wilt hiken, is het antwoord. Het is wel duidelijk van wie het initiatief om op te staan moet afkomen, dus stap ik mijn mand uit. Ik snap het wel. We zitten aan het einde van de rit en dan hebben we wat meer behoefte aan R&R, rust en relaxen.
Daarbij heb ik al een paar dagen een voorgevoel. Een gevoel dat vandaag anders gaat verlopen dan het plan is. Ik heb alle informatiebronnen nog een keer gecheckt, maar toch…
Iets voor 7 uur lopen we de hotelkamer uit. We brengen de bagage meteen naar de auto en lopen daarna terug om te ontbijten. Het ziet er goed uit, maar het smaakt minder dan dat het eruit ziet.
We zullen niet omkomen van de honger, dus rond half 8 stappen we in de auto. We rijden naar Chiricahua National Monument.
Dit park hebben we ook al meerdere keren bezocht. Het is een klein, maar fijn park, maar we zijn hier heel afhankelijk van het weer. Zodra het regent, worden de trails gesloten vanwege overstromingsgevaar.
Vorig jaar hadden we geluk. De dag voordat we wilden hiken, had het vreselijk geregend, maar de volgende dag was het stralend mooi weer. We zijn toen van Masai Point naar het visitor center gelopen , nadat we door een ranger naar Masai Point zijn gebracht met de hikersbus. De hike van Masai Point naar beneden is ongeveer 14 kilometer, waarbij je eerst een stuk omhoog eerst omhoog loopt en daarna naar beneden.
Het was een dag om niet snel te vergeten. Want zo’n 100 meter nadat we aan de hike begonnen, maakte ik een smak waarbij ik mijn pols zwaar kneusde. Eigenwijs als ik ben, wilde ik persé doorlopen. Dat hebben we dan ook gedaan. Maar ik was heel blij toen ik eindelijk beneden stond. Hierdoor hebben we ook Echo Canyon links laten liggen. En juist dat deel willen we nog graag een keer lopen. Dit keer ook weer van boven naar beneden.
Van Echo Canyon naar het visitor center is geen zware hike. Je loopt alleen maar naar beneden en de hike is zo’n 7 kilometer. Er komt dus geen hoogteverschil aan te pas.
Om bij Echo Canyon te komen, zijn we wel afhankelijk van de beschikbaarheid van de hikersbus. In totaal kunnen 14 mensen met de bus mee en hij rijdt maar een keer per dag: ’s Ochtends om 9 uur. Ook rijdt de bus alleen als er een ranger beschikbaar is om te rijden.
Sinds een paar dagen heb ik het gevoel dat ie niet rijdt. Waarom? Geen idee. Op de website staat alleen dat ie niet heeft gereden in juli en augustus vanwege de warmte. Hij zou per 1 september jl. weer in business zijn. Ik heb het ook al tegen Monique gezegd en dat ik meteen vertrokken ben als die bus niet rijdt.
Al rond 8 uur komen we aan op de parkeerplaats bij Faraday Ranch. Veel te vroeg natuurlijk. We wachten een kwartiertje en rijden dan door naar het visitor center. Dat is nog gesloten, maar erger. Ik zie de bus niet staan.
We wachten geduldig tot de deur van het slot gaat en dan gaan we informeren. Mijn voorgevoel klopte, want de bus is kaduuk en moet worden gerepareerd. Ik meen te horen dat ie al een paar weken kapot is, maar weet het niet zeker.
Heel jammer, maar niets aan te doen. We maken nog een praatje met de ranger en lopen dan weer naar buiten.
We zouden Echo Canyon ook kunnen doen op eigen houtje, maar dan krijgen we wel te maken met een hoogteverschil. Ik zeg het tegen Monique, maar die heeft duidelijk ook geen zin meer in een lastige trail. Wel besluiten we om nog even naar Masai Point en Echo Canyon te rijden voor de uitzichten.
Want een voordeel van vandaag is wel dat het heel helder weer lijkt te zijn. Dus gaan we toch nog even naar Masai Point en Echo Canyon. Maar dan alleen voor de uitkijkpunten.
Als eerste rijden we naar Masai Point en lopen de interpretive trail nog een keer. Daarna lopen we een stuk de andere kant op. Als ik op dit punt naar boven kijk, zie ik boven op de berg een huisje staan. Dat blijkt het Fire Lookout te zijn.
Dan rijden we nog naar Echo Canyon. Hier is het uitzicht wat minder indrukwekkend, maar gelukkig weten we wat er allemaal te zien is. Heel jammer dat we het niet van dichtbij kunnen bekijken. Ja, dat kan wel, maar we hebben allebei geen zin meer in hoogteverschillen overbruggen.
Als laatste rijden we terug naar Faraway Ranch en bekijken de oude cabins die al stammen uit het jaar 1800-en-nog-wat. In de stal kunnen we nog zien wat de namen van de dieren waren die op stal stonden.
Dan eten we nog wat en daarna gaan we op weg naar Tucson. Hier maken we een tussenstop voor wat retail therapy. Dat heeft wat voeten in de aarde, want door de wegwerkzaamheden en de daarbij behorende afsluitingen, raakt Maps de weg kwijt. Ik verzin het niet! Gelukkig zijn we hier gisteren ook voorbij gekomen, dus weten we zelf de weg ook wel te vinden. Een stukje verder pikt Maps het spoor alsnog op.
We kopen wat nieuwe sportkleding voor een belachelijk lage prijs en lopen wat ronde. Maar het is buiten en inmiddels is het zo’n 37 graden. Veels te heet om te winkelen.
Du gaan we naar de auto voor het laatste stuk richting Scottsdale. We gaan terug naar waar we begonnen.
Daar komen we rond half 5 aan. Monique gaat inchecken, maar komt al snel aangeven dat de boeking op mijn naam staat en ik zelf moet inchecken. Okee dan!
Ik loop naar de frontdesk en de man zegt tegen me dat er een two story villa is gereserveerd. Ehm… niet door ons. We hebben vorige keren wel in deze villa’s gezeten, maar dit jaar hadden we juist besloten om een suite te nemen. Zo’n villa is namelijk onwijs groot.
Maar je hoort mij niet klagen. Het enige is dat die koffer weer een verdieping omhoog moet. Pfff….
We halen meteen de hele auto leeg. Wat een meuk komt daaruit na bijna 3 weken rondtrekken. De cooler gooien we leeg, zodat ie kan drogen. Dan kunnen we die morgen naar een Goodwill in de buurt brengen.
Heel belangrijk wordt de drank gelijk weer koel gezet. Verder relaxen we wat en rond een uur of 7 rijden we P.F. Chang. Weer eens iets anders dan Mexicaans.
Roadtrip blogging 