Gelukkig hebben we ook dit jaar weer besloten om te overnachten op Schiphol. Want opnieuw hebben we een van de eerste vluchten, zo niet de eerste, trans-Atlantische vlucht vanaf Schiphol. Dus zijn we gistermiddag rond 17 uur vertrokken vanuit Utrecht. Nadat we de auto hebben afgeleverd bij P6 is het nog een paar stappen lopen naar het CitizenM hotel.
We droppen de koffers in het hotel en lopen dan richting Hal 2. We moeten sowieso naar de Privium Lounge om een nieuwe pas op te halen. Ook lukt het niet om online in te checken en als we er toch al zijn, kunnen we dat net zo makkelijk meteen gaan regelen. Dat scheelt morgen weer.
Het ophalen van de nieuwe pas is zo geregeld. Ook het inchecken gaat snel. De reden waarom we niet konden inchecken, is omdat de paspoorten gecheckt moeten worden. Okee, andere jaren hoefde dat niet, maar het zal wel.
Voordat we het weten, zitten we aan de bar in het hotel om de vakantie nog maar weer een keer in te luiden met een drankje en een hapje. Laat maken we het niet. Morgen gaat vroeg de wekker en het wordt een lange, lange dag.
Om half 4 ’s nachts, als ik al 2 uur lig te draaien, pak ik mijn telefoon en zie dat we sowieso 50 minuten later vertrekken dan gepland. Maar ja, als je toch al wakker bent en je hebt een hotelkamer van een vierkante meter, dan wil je eigenlijk ook gewoon weg.
Dus rond 5 uur staan we toch op, doen ons ding, gooien de koffers weer dicht en gaan uitchecken. We bestellen nog een koffie en daarna lopen we richting de vertrekhal. We droppen de koffers, die uiteraard weer het label Priority meekrijgen, en lopen daarna richting de controles.
Vanwege Privium en de Sky Priority kunnen we de korte rijen voorbij lopen en in no time staan we bij de controle. Hier lopen we iets vertraging op. Er is een backlog en de band staat stil. Ook mijn rugzak wordt er uitgevist voor een extra controle, maar dat blijkt alleen maar te gaan om het flesje water dat ik gister mee nam uit de parkeergarage. Die willen ze testen. Prima. Daarna kunnen we door naar de paspoortcontrole.
Daar is het best druk, maar vanwege Privium mogen wij overal voorbij lopen en door middel van de irisscan zijn we binnen 10 seconden door de controle heen.
Tijd om naar de lounge te gaan. We hebben inmiddels wel weer zin in koffie en ontbijt. Dat is een feestje. Er staat een lekker ontbijtbuffet klaar en ik schrijf nog snel even de intro van dit blog. Dat had ik namelijk nog niet gedaan.
Na nog wat koffie te hebben gedronken, lopen we door naar de Gate. Daar staat een beveiliger die duidelijk al te lang in het vak zit, want hij vraagt nors aan Monique of ze geen papieren instapkaart heeft. Ehm… in welk tijdperk leven we?
We krijgen niet meer die stomme vragen en kunnen nog 2 tellen zitten voordat het boarden begint. Ook hier hebben we priority. Niet omdat we zo belangrijk zijn, maar omdat we dure tickets hebben.
Bij deze controle krijgen we nog wel 2 vragen: heb je steeds je bagage in het zicht gehad (ja!) en heb je iets van iemand mee gekregen (nee!) en we mogen doorlopen. We zitten zo ongeveer naast de ingang en dat gaat tijd schelen in Detroit. Want daar is onze overstaptijd erg kort geworden na de vertraging.
Vreemd genoeg is het vliegtuig voor de helft leeg. Passagiers krijgen dan ook te horen dat ze na de landing eventueel van plek mogen wisselen, maar niet in een andere klasse. De reden waarom ze niet tijdens het opstijgen en landen op een andere plek mogen gaan zitten, heeft te maken met de bagage. Dat is zo ingedeeld om het gewicht zo goed als mogelijk te verdelen. Weer wat geleerd. Voor het geval iemand denkt lekker plaats te nemen in Delta One, wordt nog wel aangegeven, dat het niet de bedoeling is om te upgraden.
De vertraging loopt nog iets verder op, want uiteindelijk vertrekken we pas rond 9 uur. Dat gaat voorspoedig en even later wordt de wifi geactiveerd in het vliegtuig. Dan krijg ik de melding van Delta dat onze bagage aan boord is. Toch fijn om te weten!
De piloot geeft meteen al aan dat we turbulentie zullen krijgen en dat ook de crew dan wordt geacht om in de gordels te gaan zitten. Maar uiteindelijk valt het reuze mee. We hebben wel erger meegemaakt.
We vermaken ons met wat muziek luisteren, netflixen en nog meer muziek luisteren. Net als je begint te denken van ‘nou, hij mag nu wel aan de grond gezet worden’, wordt de landing ingezet en staan we op Detroit Airport.
We zijn supersnel het vliegtuig uit en lopen snel door naar Immigrations. Hier is het vrijwel leeg, maar wij kunnen doorlopen naar Global Entry. Dat hebben we eerder dit jaar aangevraagd en is eigenlijk hetzelfde als Privium, versnelde grenspassage. We zijn eerder dit jaar ook al op audiëntie geweest bij Homeland Security die een week in Nederland waren om aanvragen goed of af te keuren.
Er wordt een foto gemaakt en je mag doorlopen naar het volgende loket. Daar verifieren ze de foto en je bent door de controle heen. Ondanks dat er geen rijen stonden bij binnenkomst, staat er nu wel een gigantische rij, maar er zijn dan ook maar 2 loketten open.
De bagageband draait al en net als we komen aanlopen, komt onze bagage binnen. Die bagage is weliswaar doorgelabeld, maar in Amerika moet je je bagage toch nog elders droppen. Dat doen we en dan lopen we meteen naar de volgende controle. Daar hebben ze ook eindelijk nieuwe apparatuur en ook hier zijn we met een paar minuten klaar.
Dan gaan we snel iets te eten halen. We hebben namelijk nog maar minder dan een uur voordat we weer vertrekken. We eten de duurste sandwich ooit (die is overigens wel lekker) en kunnen daarna meteen weer boarden. Gelukkig vertelt de piloot dat de vlucht slecht 3 uur en 22 minuten zal duren in plaats van de ruim 4 uur die we eerder doorkregen.
Ook in dit vliegtuig hebben we wifi en ik kijk nog maar wat afleveringen op Netflix. Je moet wat, he? Eindelijk wordt het vliegtuig weer aan de grond gezet en dan is onze eindbestemming echt in zicht. We halen de bagage op (die ook hier al op de band ligt, Schiphol kan hier nog iets van leren) en we lopen naar de Airtram die ons naar de autoverhuur brengt.
Bij Hertz staat weer mijn reservering niet op het bord, maar ik besluit om meteen maar door te lopen om te kijken wat er zoal aan auto’s staat. Oeh, dat is niet zoveel, maar ik spot wel meteen een dikke GMC SUV. Terwijl Monique blijft staan, loop ik nog een rondje, maar ik vind de GMC eigenlijk wel prima. Dus ik zoek de sleutels in de auto, we gooien de bagage er in en we lopen nog even naar het kantoortje om Monique bij te schrijven op het contract. We worden gelukkig gematst met de kosten en daarna kunnen we op weg.
Ik stel Google Maps in en een half uurtje later kunnen we inchecken. Onze kamer is al klaar, dus we dumpen de bagage, relaxen even en gaan dan meteen onze bestelling ophalen en wat boodschappen doen. De cooler hebben we snel in bezit en daarna gaan we op weg om wat eerste levensbehoeftes te halen, zoals wat te eten, water en nog wat andere essentiële dingen.
Terug in de hotelkamer, waar het inmiddels een grote chaos is, relaxen we nog wat meer, kijken wat televisie, snacken nog wat en dan gaat letterlijk het licht uit.
Roadtrip blogging 