Dag 2: Hopelijk de enige lange rijdag

Om 3.30 uur vanmorgen was het ‘hallo wereld’! Ik weet meteen dat slapen er niet meer in zat. Na nog wat doezelen, pak ik om 4 uur mijn laptop om het verslag van gisteren te schrijven. Daar had ik gisteravond geen fut meer voor.

Ik begin dus aan het blog, terwijl Monique nog ligt te snurken. Als zij rond half 6 ook in het land der levenden komt, komt ze meteen in actie en voordat ik het weet, staat er een kop koffie voor mijn neus.

Na de koffie beginnen we aan het opruimen van de enorme zooi in de kamer. Ik weet niet wat het is, maar zodra er een koffer open gaat, ontstaat er meteen chaos. Nadat alles opnieuw is ingepakt of apart ligt of staat omdat het de auto in moet, gaan we ons ding doen.

Daarna brengen we alles naar de auto. We hebben zoveel ruimte dat alles met gemak past en we geen losse spullen in de auto rondslingeren die in je nek liggen als je effe te hard remt.
Als alles een plek heeft gevonden, checkt Monique uit via de telefoon en gaan we op pad naar mijn favoriete ontbijttent in Scottsdale, First Watch.

Het is net 7 uur geweest en we zijn de eersten die binnen wandelen. We vragen een tafel buiten op de patio en zien de een na de ander zijn of haar ontbijt afhalen of een tafel krijgen. Het weer vandaag is beter dan verwacht. Het zou bewolkt en regenachtig zijn, net als gisteren, maar de zon schijnt volop en er is geen donkere wolk te zien. Dus het is geen straf om buiten te zitten.
We bestellen allebei wat lekkers en smullen daarvan.

Als Monique gaat afrekenen, loop ik alvast naar de auto. We gebruiken Google maps voor navigatie, maar Auto Android doet raar. Bluetooth wil niet verbinden en het scherm opent niet automatisch als ik de telefoon op de usb aan sluit.
Na een paar keer opnieuw proberen, verschijnt ineens Google maps op het scherm. Mooi, we kunnen op pad.

We rijden nog even langs de supermarkt, want natuurlijk zijn we iets vergeten en gaan daarna op pad. Vandaag moeten we een afstand overbruggen, want de eindbestemming is Farmington in New Mexico. We rijden via de SR87 naar het noorden. Deze weg hebben we lang geleden ook gereden. Het is een mooie route die al slingerend door de heuvels gaat. Jammer genoeg heeft half Phoenix besloten om vandaag ook op pad te gaan, dus het is rete druk.
Er blijken overal braderieën te zijn, dus regelmatig rijden we niet harder dan zo’n 15 mijl per uur. Dat betekent ook dat we maar langzaamaan vorderen.

Eindelijk zijn we alle kleine plaatsjes voorbij en kunnen we vaart maken. We zijn op weg naar Window Rock, maar zagen ook dat Winslow wel op de route lag. Er staat me iets bij dat het wel een leuk plaatsje is, maar precies weet ik het niet meer. Wel weet ik dat het aan de oude Route 66 ligt.

Als we de afslag naar Flagstaff voorbij rijden, begint me ineens iets te dagen. Ik zeg tegen Monique dat we de route naar Winslow al een keer eerder hebben gereden. Dat betekent ook dat we Winslow al eerder hebben bezocht. Als we daar eindelijk aankomen, blijkt dat ook zo te zijn.
We rijden een rondje door het plaatsje en zien dan ‘Man standing on a corner’. Dit is het standbeeld dat daar is neergezet naar aanleiding van een zinnetje in een nummer van The Eagles ‘I was standing on a corner in Winslow, Arizona’. Er staan wat mensen foto’s te maken, maar ook nu vinden we het niet de moeite waard. Ook de rest is echt vergane glorie en we besluiten snel verder te rijden.

In Window Rock gaat het fout met de navigatie. We krijgen geen contact meer met onze gekochte data. Maar we hebben geen idee waar we heen moeten, dus uiteindelijk besluit ik om mijn eigen abonnement maar op actief te zetten. Gelukkig krijgen we wel 30 mb per dag die we kunnen gebruiken in Amerika. Daarmee kunnen we in ieder geval via Maps een route downloaden. Ik ben net klaar als Vodafone laat weten dat de 30 mb op is voor vandaag. Nou, dat was dus 2 minuten internetten. Inmiddels heb ik Android Auto van mijn telefoon gegooid en opnieuw gedownload. Dat lijkt de oplossing te zijn, want nu connect de telefoon meteen met de auto. Voorlopig is het probleem opgelost.

Helaas is het inmiddels al zo laat dat we Cleopatra en Venus moeten laten voor wat het is. Die gaan ‘m niet meer worden vandaag. Daarnaast is het nu serieus gaan regenen en we hebben geen zin om zeiknat te worden geregend. We rijden dus maar door naar Farmington.
Als we via de BIA 5 richting NM 371 rijden, kijken we ineens uit over een enorme desolate vlakte. Het is echt bizar om te zien. Het lijkt wel een maan landschap! Heel bijzonder.
Eindelijk komen we aan in het hotel. We zoeken snel een restaurant en dat wordt een tacqueria. We hebben wel zin in Mexicaans.

Daarna belsuiten we om toch een nieuwe usb kabel te kopen voor dat stomme Android Auto. Die hebben we snel gevonden, maar zodra ik mijn telefoon er op wil aansluiten, verschijnt op het scherm dat er via bluetooth een verbinding tot stand is gekomen en wordt zowaar Google maps automatisch geactiveerd. Ik snap er niets van, maar het werkt! Dat is het belangrijkste.

Terug in het hotel, gaat ineens keihard het rookalarm af in de kamer! WTF!! Ik dacht dat we dat alleen thuis hadden. Monique staat met de vingers in de oren, terwijl ik me verbaas dat er niemand komt kijken wat er aan de hand is. Gelukkig gaat het na een tijdje vanzelf weer uit.

Helaas geen foto’s vandaag. Er waren maar weinig plekken waar we konden stoppen langs de weg.