Natuurlijk blijven we weer wat langer hangen in onze superruime villa. Het is zo lekker om weer wat meer ruimte te hebben. Daarbij zijn we bij de laatste dagen aangekomen en dat zijn altijd de dagen waarop R&R de overhand heeft.
We relaxen wat, we winkelen wat, we eten en drinken! Dat is ons idee van een goede afsluiting.
Uiteindelijk lopen we de deur uit en rijden naar de andere kant van de stad om nog wat te winkelen. We kopen allebei nog het een en ander, maken een praatje met een van de verkopers en willen dan wat gaan eten.
We lopen naar het foodcourt, maar daar staat de muziek zo hard dat me de honger vergaat. Daarbij willen we iets kleins en dat gaan we hier niet vinden.
Dus lopen we weer naar buiten en gaan meteen op weg naar de auto. Daar stel ik de navigatie in op een Potbelly bij ons in de buurt. We weten dat we daar wel iets van onze gading kunnen vinden.
Inderdaad, als we een klein half uurtje later aankomen, bestellen we een skinny broodje. Ieder een halve dus. Maar het is precies goed voor een late lunch.
Vlak bij zit ook een Fry’s Supermarkt en daar lopen we nog even naar binnen voor een nieuwe fles vino. Die hebben we snel gevonden en terwijl Monique gaat afrekenen, haal ik 2 coldbrews bij de Starbucks.
Wat hier ook in de buurt zit, is een Bestbuy en daar wil Monique nog kijken. We lopen de winkel binnen verlekkeren ons bij de koptelefoons, de laptops, de tablets, maar kopen niets. Uiteindelijk is het niet gunstig voor ons om hier dit soort spullen te kopen.
Dan rijden we terug naar ons resort. Het is lekker warm buiten, zo’n 36 graden, maar door de lage vochtigheid voelt het veel warmer. We hebben dus wel behoefte aan zwembad.
Terug in onze kamer zetten we natuurlijk eerst een bak koffie. Maar daarna kleden we ons om en lopen naar het zwembad. Hier is het uitermate rustig. Vorig jaar was het best wel druk met gasten van verschillende bruiloften die hier worden gehouden, maar dit keer is het heel rustig. Dat vinden wij helemaal prima. Het hoogseizoen moet hier duidelijk nog beginnen.
Sowieso is het ons opgevallen dat het bijna overal erg rustig is. De enige plekken waar het echt druk was, zijn Bryce Canyon NP, Zion NP (waar we alleen doorheen gereden zijn, maar zelfs langs de weg in Springdale stond het vol met auto’s) en tijdens dat ene uur in Las Vegas.
Voor de rest was het echt veel rustiger dan we gewend zijn rond deze tijd. De bussen vol met toeristen zijn nog lang niet teruggekeerd en de campers waren ook zwaar in de minderheid. Wat we wel hebben gezien, is dat de campervans in opkomst zijn.
Bij het zwembad relaxen we een tijdje, poedelen wat in het water en drinken wat. Daarna gaan we nog even in de hottub, maar ik mis het uitzicht van ons zeer luxe onderkomen in Pioneertown. Hier kijken we tegen de onbemande bar aan.
Als we genoeg hebben van het zwembad (we houden het nooit lang vol), gaan we terug naar de kamer. We kleden ons weer om en kijken waar we willen eten. Dat wordt een Italiaans restaurant op zo’n 6 minuten rijden bij ons vandaan. Nu nog hopen dat ze plek hebben op vrijdagavond.
We stappen in de auto, rijden het gigantische terrein van het resort af en stoppen voor het stoplicht. Dan geeft Maps aan dat het nog 2 minuten rijden is. Okee, het restaurant ligt dus letterlijk aan de overkant van de weg. Dat hadden we kunnen lopen. Maar ja, nu zitten we al in de auto.
Inderdaad rijden we even later de parkeerplaats op. Het restaurant ligt aan een straat waar we niet zo vaak rijden, dus ik snap nu ook dat we het niet eerder hebben gezien.
We lopen naar binnen en het is een klein, maar druk restaurant. De dame zegt dat ze volgeboekt zijn, maar dat er aan de bar wel plaatsen beschikbaar zijn met full service. Dat vinden we geen probleem, dus nemen plaats aan de bar.
We bestellen wat te drinken en bedenken wat we willen. Een bord pasta gaat er altijd wel in, maar ik zie ook gegrilde octopus op de menukaart staan. Dat wil ik wel. Monique bestelt ook een voorgerecht en daarbij bestellen we allebei een bord pasta.
Zoals altijd delen we de voorafjes die erg goed smaken. Maar de octopus van Oli Mazi in Utrecht is beter!
Dit is duidelijk een restaurant waar je heen gaat om te tafelen. Dat is het grote verschil van uit eten gaan in Amerika en Nederland. In Nederland gaan we uit eten om lekker lang te tafelen. In Amerika is uit eten gaan, vaak goedkoper dan zelf koken, dus is de bediening sneller. Dat vinden we geen probleem als we onderweg zijn en is zelfs wel prettig. Maar zoals nu vinden we het wel lekker om langer te tafelen.
Het duurt dan ook even voordat het hoofdgerecht wordt gebracht. Maar die borden pasta gaan er echt goed in! Een van de lekkerste pasta die ik ooit heb gegeven. Vaak is het doordrenkt van de saus, maar dat is hier niet het geval. Je proeft de verschillende ingredienten, zoals het ook hoort.
Natuurlijk kunnen we de avond niet afsluiten zonder een dessert. Dat moet gewoon de tiramisu worden. Terwijl Monique naar de plee gaat, bestel ik 2 tiramisu en een dubbele espresso en cappuccino. Als dat wordt gebracht, hebben de dames die vlakbij ons zitten eindelijk een reden om iets tegen ons te zeggen. Ze zijn duidelijk nieuwsgierig naar waar we vandaan komen, We maken een praatje en ineens vraagt een van de dames hoe we zolang vakantie kunnen vieren. Ik leg uit dat we betaald vakantiedagen krijgen ierder jaar, waarvan een deel is vastgelegd in wetgeving. Zij roept meteen dat ze gaat verhuizen!
Het is een gezellig gesprek en even later nemen we afscheid als zij weg gaan. Niet veel later betalen wij de rekening en gaan ook op weer op weg naar het hotel. Dit was echt een goede keuze.
Terug in het hotel, relaxen we nog wat en drnken nog een drankje buiten op onze patio.
Roadtrip blogging 
Zeker een mooie afsluiting,…………….