Vandaag zijn we wat eerder de deur uit. Het plan was om vandaag te ontbijten, maar een van ons heeft die boodschap niet ontvangen. Monique is er van overtuigd dat we morgen, voordat we naar het vliegveld gaan, zouden gaan ontbijten. Er zingt iets in mijn achterhoofd, maar het wil niet naar voren komen, dus ik denk er maar niet meer aan.
We gaan dus op tijd weg en stoppen onderweg nog snel voor een broodje. Zoals altijd hebben we nog wat ‘boodschappen’ te doen. Een eerste stop is voor de jaarlijkse traditie van nieuwe pyamabroeken. Die kunnen we in Nederland namelijk niet krijgen.
Dan rijden we snel door naar onze favoriete winkel, de REI. Jaaaaren geleden heeft Monique een lidmaatschap genomen. Hiermee ontvangt ze jaarlijks een, zeg maar, winstuitkering. Dat bedrag staat momenteel op 60 dollar. Besteedt ze het niet, dan vervalt het bedrag, zo staat er in de kleine lettertjes. Met andere woorden, het verdwijnt naar de rekening van de eigenaar.
Ineens weet ik weer waarom ik vandaag wilde gaan ontbijten. In eerste instantie zou onze vlucht van Phoenix naar LA rond 13 uur vertrekken. Die tijd is vervroegd naar 10.10 uur. Dat betekent dat we in theorie nog steeds kunnen gaan ontbijten, maar in de praktijk wordt dat wel wat krapper. Ik weet het, sommige mensen komen een kwartier van te voren aanwandelen bij de gate, maar dat zit ons niet lekker.
We gaan naar binnen en zoals altijd hebben we niet echt moeite om spullen te vinden. We kopen voor een bespottelijke prijs nieuwe drinkflessen. Die zijn in Nederland fors duurder. Monique vindt nog wat andere dingen en ik koop nog een oplaadbaar veiligheidsding om in het donker te kunnen hardlopen. Dat werkt beter dan een paar lampjes, denk ik. Waarschijnlijk licht ik op als een kerstboom, maar dan zien ze me in ieder geval.
Dan wil ik zoals altijd nog even naar de Fashion Square Mall. Maar daar is het druk! Niet normaal. We hebben er dus al snel genoeg van en besluiten om vroeg te gaan lunchen. Dat doen we bij De Babel, een midden-oosters restaurantje die we vorig jaar hebben ontdekt. Alleen al voor de goedlachse eigenaar zouden we hier heen kunnen gaan, maar de kip shoarma en babaganousch is ‘to die for’!
We zijn precies op tijd, want net als we besteld hebben (ondanks de vrij kleine kaart, duurt dat effe), loopt het restaurantje goed vol.
Het smaakt weer prima en we zijn blij op tijd te zijn geweest. Want vanavond hebben we ook plannen.
Hierna rijden we weer terug naar het hotel. Housekeeping staat bijna bij onze villa op de stoep, dus in sneltreinvaart kleden we ons om (hoera, voor de 2 badkamers) en lopen met wat te drinken naar het zwembad.
We pakken wat handdoeken en zoeken een paar comfortabele ligstoelen op. Hier gaan we ons wel even vermaken.
We zwemmen wat, zitten wat op onze telefoons, lezen wat, Monique poedelt nog in de hottub. Een prima manier om de vakantie af te sluiten. Ondanks dat het redelijk bewolkt is vandaag, is het toch vrij warm. Ook vandaag is het zo’n 37 graden. Het is wel jammer dat over een paar dagen weer het normale leven start, maar zoals we gisteren al tegen de twee Amerikaanse dames zeiden: er moet geld worden verdiend voor de volgende vakantie!
Rond 5 uur taaien we af naar de villa. We willen alles inpakken voordat we gaan eten vanavond. Dat wordt nogal een stresserig gebeuren, want Monique heeft geen idee hoe ze haar koffer moet inpakken. Je zou bijna denken dat ze nooit op vakantie gaat.
Met wat moeite kunnen de koffers weer dicht. Dan kleden we ons om om een hapje te gaan eten. Als afsluiting doen we dat bij CIELO, een restaurant waar we vorig jaar ook hebben gegeven.
Bij aankomst geven we de auto af aan de mannen van valet, die de deuren voor ons openhouden en we kunnen naar binnen.
Net als vorig jaar eten we heerlijk. De charcuterie die we als voorgerecht hebben, is superlekker. De steak was tot in de puntjes bereid en het lavacakeje van pure chocolade verdween ook als sneeuw voor de zon. Een perfecte afsluiting van weer een mooie vakantie.
We halen de auto weer op bij valet en rijden terug naar het hotel. Op een gegeven moment zien we enorm veel zwaailichten aan onze kant van de weg. Er blijkt een naar ongeluk gebeurd te zijn. Ik zie alleen een van de auto’s en weet dat dit niet zachtjes is gegaan. Monique ziet een jochie van een jaar of 8 verloren langs de weg staan. Ik krijg toch altijd een naar gevoel als ik dit soort dingen zie.
Terug in het hotel pakken we nog wat verder in en blijven ons verbazen dat die koffers zo vol lijken, terwijl we niet heel veel hebben gekocht. Het zal wel. We mogen sowieso allebei twee koffers van ieder 32 kilo meenemen, maar dat gewicht halen we zeker niet. Zelfs een keer 32 kilo zal al moeilijk worden.
Als laatste drinken we nog een drankje, kijken wat tv en gaan natuurlijk veel te laat slapen.
Roadtrip blogging 