Dag 3: Bisti Badlands / De Na Zin van een andere kant

Alweer ben ik vroeg wakker, maar dat geeft me ook de tijd om het verslag van gisteren op het net te gooien. Zoals gewoonlijk herschrijf ik de helft van de tekst. Ieder jaar neem ik me weer voor om voor de vakantie te kijken hoe-het-ook-alweer zat met het plaatsen van berichten en foto’s, maar ieder jaar komt het er niet van.
Maar uiteindelijk staat het erop en ga ik mijn ding doen. Monique is al klaar en levert commentaar op mijn blog. Alleen maar lovende kritieken natuurlijk!

Als ik ook klaar ben, gaan we naar beneden om te kijken wat ze hier aan ontbijt serveren. Het is ongelooflijk druk en warm in de ruimte. Daarnaast vind ik het stinken, dus we besluiten om onderweg maar snel wat te eten.

We gaan naar boven, pakken onze rugzakken en gaan op weg naar Bisti Badlands / De Na Zin. En ja, daar zijn we al eerder geweest, maar dit keer willen we het via de andere kant bekijken. De eerste afslag rijden we dan ook voorbij en pas 7 mijl later slaan we af en rijden de gravelweg op. Hier en daar is het wat zanderig, maar verder is het goed te doen.

Na nog eens 15 mijl gereden te hebben, komen we bij de kleine parkeerplaats aan. We zijn op dat moment de enigen, voor zover wij weten. Er staan in ieder geval geen andere auto’s. Terwijl Monique nog maar een foto maakt van het bord (die hebben we namelijk nog niet), ga ik ons inschrijven in het grote boek dat altijd op dit soort plekken ligt.
Het voelt niet zo warm en daar ben ik wel blij mee. Maar de temperatuur zal nog wel stijgen vandaag.

Terug bij de auto zien we dat de tas met essentiële spullen, zoals eten, nog op de hotelkamer staat. Dat is jammer en vervelend. Omkomen van de honger zullen we niet, want we hebben pakken met keks en Cliffs repen in de auto liggen. Wat wel vervelend is, is dat de batterijen van de GPS ook in die tas moeten liggen. Zonder GPS dit soort gebieden bezoeken, is een grote NoNo!
Daarbij is het ook wel een beetje spooky om helemaal alleen in zo’n gebied te zijn. Althans, we denken altijd dat we alleen zijn. Ik zal nooit vergeten dat we bij White Pocket ook dachten alleen te zijn, maar dat er ineens een man die geen Engels sprak als uit het niets verscheen. Gelukkig waren we met nog een paar anderen, maar dat was wel creepy.

We besluiten om toch te gaan lopen, dus de hikers gaan aan, we vullen de waterzakken met 4 liter water en nemen keks en cliffs repen mee.
Al snel gaan we aan het dalen en het pad is goed te volgen. Wel is het beneden veel warmer dan we dachten. Na een kilometer of 2 lopen we een brede wash in. Die is gelukkig heel droog. De laatste keer dat we hier waren, had het vlak voor ons bezoek nog geregend. Het gevolg was dat we enorme klompen modderige klei aan onze hikers hadden hangen. Vandaag hebben we daar geen last van. Wel zorgen we dat we niet te ver afdwalen, want tja, geen GPS en te ver afdwalen kan ernstige gevolgen hebben.

We lopen verder de wash in, maar het is minder mooi dan we vantevoren hadden bedacht. Na zo’n 4 kilometer besluiten we om toch maar om te draaien, terug te lopen naar ons beginpunt en dan de andere kant uit te gaan. Daar hebben we meer van de badlands gezien waar Bisti bekend om is.

Als ik op mijn horloge zie dat we al langer lopen dan de heen weg, krijg ik het gevoel dat we te ver zijn doorgelopen. We lopen dus weer een stuk terug, denken dat we op de juiste plek zijn en lopen een stukje naar boven. Daar zien we een cairn die er op de heenweg niet stond. We zitten dus niet goed. Althans, we zijn op de verkeerde plek de wash uitgelopen. We weten namelijk wel aan welke kant we naar beneden zijn gelopen.

We proberen wat verschillende paadjes, maar geen daarvan is het pad waar we naar beneden zijn gelopen. Dan zit er maar een ding op. Zorgen dat je op het hoogste punt gaat staan waar je een goed overzicht hebt.
Dat doen we dan ook en na een tijdje staan we boven op de heuvel. Het is een geweldig gezicht om in de verte de uitgestrektheid en het maanlandschap van Bisti te zien liggen. Aan de andere kant zie ik een pad naar boven lopen, waarvan ik een sterk vermoeden heb dat dat pad naar de parkeerplaats loopt.
Op hetzelfde moment zegt Monique dat ze een stukje naar beneden een pad ziet lopen. Ik zeg tegen haar dat dat waarschijnlijk ons pad is en we zoeken onze weg naar beneden.

Daar aangekomen is het inderdaad het pad dat we moeten hebben en binnen 10 minuten zien we de auto weer staan. Daar ploffen we neer, gooien onze schoenen uit en de rugzakken af en nemen nog wat te snacken en, heel belangrijk, nog wat meer te drinken.
Na wat bijgekomen te zijn, gaan we beginnen aan de terugweg. In eerste instantie wilden we nog gaan kijken aan de andere kant van Bisti, maar dat plan laten we varen. We hebben vandaag al meer dan 10 kilometer gelopen en dat vinden we wel genoeg.

We hebben ook geen zin om op onze hotelkamer te gaan zitten, maar besluiten om eerst onze spullen naar het hotel te brengen en daarna weer op pad te gaan. De volgende bestemming is Angel Peak Scenic Area. Ik had er nog nooit van gehoord en verwacht er niet zoveel van, maar zie het meer als een tijdsbesteding.

Als we bij het eerste viewpoint komen, kijken we onze ogen uit. We weten niet wat we zien! Dat dit gebied zo verborgen ligt, op zo’n korte afstand van de weg. Het is echt een geweldig mooie omgeving!
We maken wat foto’s en rijden daarna naar de andere viewpoints. Het spel van licht en landschap is bij ieder viewpoint weer anders. Ondanks de enorme warmte genieten we van de uitzichten en vooral Monique gaat los met foto’s maken.

Na iets meer dan een uur hebben we genoeg gezien, maar ik ga me zeker verdiepen in dit gebied en kijken wat we hier nog meer kunnen doen.
We rijden terug naar Farmington, waar we meteen doorrijden naar een restaurant om een hapje te eten. Dat wordt de Three Rivers Brewery waar we een lasagna eten die er goed ingaat. Dat hebben we wel verdiend na dat harde werken in de hitte!