Dag 6: Grandstaff View Trail naar Morning Glow Arch

We zijn laat vanochtend en pas over negenen lopen we de hotelkamer uit. Dat is ook wel eens lekker. Het is al goed warm buiten, dus we zijn blij met de trail die we gaan lopen vandaag. Die is redelijk schaduwrijk.

De parkeerplaats ligt een paar mijl verderop langs de 128, een van de mooiste wegen rond Moab. De trail die we willen lopen is Grandstaff View. Deze trail is volgens AllTrails ongeveer 9 kilometer lang, heeft een hoogteverschil van 255 meter en staat bekend als een gemiddeld zware trail. Prima voor vandaag.
Sinds kort heeft AllTrails voor leden de mogelijkheid om kaarten te downloaden die je offline kunt volgen. Dat ga ik eens uitproberen.

Bij de parkeerplaats zien we dat er een aantal andere auto’s staan, maar het is niet zo heel druk. Daar ben ik wel blij mee, want dit is een populaire trail. We starten met het hiking ritueel. We verwisselen de flipflops voor de hikers, vullen de waterzakken nog wat bij, checken de snacks en gaan dan op weg. Net als we de trail opgelopen zijn, besluiten we om alsnog de stokken te gaan halen. Na het fiasco van vorig jaar waarbij ik een smak maakte en zo’n 14 kilometer met een zwaar gekneusde pols heb gelopen, neem ik geen risico meer.
Als we dan echt op weg gaan, teken ik het grote boek en daarna lopen we verder. Het is al redelijk warm en naar verwachting zal de temperatuur oplopen tot 35 graden vandaag.

De trail gaat voornamelijk door rul zand, maar zeker de eerste 2 kilometer zijn goed te doen. Het gaat een beetje omhoog en weer een beetje omlaag. We steken regelmatig het snelstromende beekje over, maar houden gelukkig onze voeten droog. Daar waar nodig liggen voldoende keien in het water waar we op kunnen stappen.

Na een kilometer of 2 komen we bij het eerste opstakel. We moeten over grote rotsblokken klauteren en er aan de andere kant weer vanaf. Ik word steeds makkelijker, dus ga zitten en laat me desnoods naar beneden glijden. Daarna kunnen we weer een stuk verder lopen, tot het volgende opstakel. We zijn nog altijd geen berggeiten, maar het gaat ons uiteindelijk makkelijker af dan we in eerste instantie verwachten.

Ondertussen komen we regelmatig anderen tegen die al op de terugweg zijn. Ik begin te geloven dat we straks helemaal alleen bij het eindpunt zullen zijn, maar weet het nog niet zeker.
Als we op zo’n halve kilometer verwijderd zijn, zien we de Morning Glow Arch liggen. Een prachtige grote boog die alleen te zien is als je de wandeling maakt.

We lopen het laatste stukje nog verder en zien dan de arch van dichtbij. Hij is groot en hoog! We zijn hier inderdaad alleen en ik gooi meteen mijn rugzak af en begin met foto’s maken. Daarna ga ik rustig zitten genieten van de oorverdovende stilte hier. Het enige dat we horen, is water dat door een spleet in de rots stroomt. Terwijl Monique haar foto’s maakt, pak ik alvast wat te snacken.

Als we een tijdje hebben gezeten, komt een ander stel aanlopen met twee honden. Die hebben het prima naar hun zin, ondanks de warmte. Ook zij gaan op een kei zitten. Na ongeveer een half uurtje besluiten wij om weer terug te lopen. Ik zwaai naar de andere mensen en begin dan aan de terugweg.
Al snel komen we anderen tegen. De man maakt met mij een praatje, terwijl zijn vrouw op een wel heel ongelukkige manier staat. Haar wandelstokken staan op de rots voor haar, terwijl zij nog op een andere rots staat. Ze moet een hele grote stap nemen, maar durft duidelijk niet.

Ik vertel haar dat er een andere, makkelijker, route is. Maar ze wil duidelijk niet naar me luisteren. Ze zegt tegen haar man dat ze hulp nodig heeft en die helpt haar uiteindelijk. Wij zijn dan alweer doorgelopen.
Verderop komen we nog meer wandelaars tegen, dus we zijn blij dat we even helemaal alleen waren.

De opstakels die we moeten nemen, zijn gelukkig een minder issue dan ik vantevoren dacht. Redelijk snel hebben we de eerste kilometers alweer achter de rug. Maar des te dichter we bij de parkeerplaats komen, des te zwaarder wordt het. Vooral het lopen door het rulle zand vertraagt enorm.

Eindelijk zie ik auto’s glimmen door de bladeren. Ik teken het boek weer om te laten zien dat we de trail verlaten hebben en loop dan snel door naar de auto. Daar doe ik meteen de deuren open en zet de airco voluit. Het is niet te harden in de auto.

Omdat we hier geen picknick mogelijkheden hebben, rijden we een stukje terug naar een andere parkeerplaats waar ik een overdekte picknick tafel heb zien staan.
Daar aangekomen pakken we onze lunchspullen en snacken daar wat van. We komen langzamerhand weer bij en overleggen wat we verder nog gaan doen.

Het wordt de wasserette. We hebben dringend schone kleding nodig, dus we rijden naar het hotel, drinken daar nog een kop koffie en gaan dan op weg naar de wasserette.
Er zit een wasserette vlak naast de supermarkt, dus we besluiten 2 vliegen in 1 klap te slaan. We hebben nieuw ijs nodig voor de cooler en bij de supermarkt zit, jawel… daar is ie!, de Starbucks. Ik vind dat we wel een coldbrew hebben verdiend.

Terwijl Monique het ijs haalt, ga ik de coldbrews bestellen. Als we alles hebben, rijden we door naar de wasserette, maar die blijkt er helemaal niet meer te zitten. Gelukkig zijn er nog veel meer, dus we zoeken via Maps een andere en rijden daar naar toe.

We gooien de was in de wasmachine en dan begin ik eindelijk aan het verslag van gisteren. Ik moest de ervaring duidelijk verwerken, want vandaag heb ik volop inspiratie. Ik hoop dat de filmpjes laten zien wat we hebben gedaan.
Net als ik klaar ben met het verslag is ook de was klaar. We vouwen alles snel op en rijden dan met piepende bandjes terug naar het hotel. We gaan nog even een duik nemen in het zwembad.

Terug op de kamer prik ik de enorme blaar door die ik op de hiel van mijn voet heb. Degene die juist nooit last had van blaren, heeft ze nu om de haverklap. Dat wordt weer intapen, voordat ik ga wandelen.
Als dat is gedaan en er weer wat pleisters overheen zijn geplakt, gaan we naar Sultan, een mediterraans restaurant om lekker een hapje te eten. Dat hebben we wel weer verdiend.