Dag 07: Een wat mislukte dag

Vandaag willen we veel. We willen als eerste een stukje naar het zuiden om daar een scenic route op te pakken. Daarna willen we op weg naar Charleston een ruïne bezoeken om vervolgens naar een plantagewoning te gaan in Charleston.

Het begint goed. Na het ontbijt gooien we alle spullen on de auto, halen een cappuccino, waarna aardige Monique opnieuw veranderd in creepy Monique en mij de stuipen op het lijf jaagt, gooien Slurp vol en gaan op weg.
Het startpunt van de scenic route is Jekyll Island en dat ligt op een uurtje rijden ten zuiden van Savannah. Alles gaat voorspoedig en voor we het weten zitten we op de Interstate. We rijden langs voornamelijk moerassig gebied, hier marsh genoemd en dat is vlak. Eigenlijk gewoon saai, maar dit soort wegen zijn nooit interessant om te rijden.

Als we een paar mijl van ons beginpunt zijn, rijden we ineens een file in. Denkend dat het snel voorbij zal zijn, ga ik op de uiterst linkse baan rijden. Maar als we, al langzaam rijdend, bij een bocht in de weg komen, zie ik dat het niet even gaat duren. Lang, langer, langst. De file is mijlen lang en hier geen verkeersinformatie via Qmusic!
Niets aan te doen en we vermaken ons met andere mensen kijken, die net als wij berustend blijven waar ze zijn. Wat me verbaast is dat over het algemeen iedereen in zijn eigen baan blijft. Niets zenuwachtig wisselen van banen als de andere net iets sneller lijkt te gaan.
We rijden naast een vrachtwagen en de chauffeur vergeet dat hij in een niet zo’n hoge cabine zit. Wij kunnen namelijk meegenieten van het boekje dat hij aan het doorbladeren is. En geloof me, het is niet de Playboy, het gaat iets verder dan dat… Ik wil niet weten wat hij verder aan het doen is bij het bekijken van die foto’s. Even verderop hebben er 2 flinke ruzie. Ze zien er uit alsof ze elkaar ieder moment op het gezicht kunnen timmeren! Ook gezellig!

Eindelijk, eindelijk kunnen we weer gas geven en precies op dat moment wordt de weg weer vrijgegeven. Er blijkt een fiks ongeluk te zijn gebeurd waardoor 2 van de 3 rijbanen werden afgesloten. Ik ben allang blij dat er niets meer te zien is, want ik krijg daar altijd een wat naar gevoel van.
We rijden naar Jekyll Island, terwijl ik met een scheef oog naar de klok kijk. De file heeft flink wat tijd gekost en ik ben nu al bang dat een groot deel van de planning in het water gaat vallen. Ik besluit me er niet druk over te maken, we zien het wel.

We betalen de fee om Jekyll Island op te komen en rijden richting de South Dunes. We zien dat we vlakbij het strand zijn, maar maken als eerste een stop bij de picknickplaats. We eten wat bekijken de nieuwsgierige eekhoorntjes en zien dat er gewaarschuwd wordt voor alligators! Ehm… okee… Monique gaat kijken of ze er een kan spotten, maar ik blijf mooi waar ik zit. Dan komt in ieder geval een van ons nog thuis!

Er blijkt niets aan de hand, want Monique komt al snel weer teruglopen. Geen alligator te zien. We bergen onze spullen weer op, rijden nog een stukje door, maar als we bij de woonwijken aankomen, draaien we weer om. We rijden naar de North Dunes en zien dat we daar zo het strand op kunnen. Ik heb mijn slippers aan en wil dat lekkere zeewater wel even voelen. We lopen het strand op en ik roep als eerste naar Monique dat het er iets anders uit ziet dan Zandvoort. Heerlijk rustig, geen veel te dure eettenten. Hier neem je je eigen cooler mee.
Dat doen we allemaal niet, het gaat ons alleen om het gevoel. Ik loop naar de waterkant en hoor iemand iets over dolfijnen roepen. Meteen begin ik het water af te speuren, maar spot helemaal niets. Dan loop ik naar het water en dat blijkt gewoon warm aan te voelen. Niets verkoelends aan! Het is dan ook de Atlantische Oceaan. De Pacific is veel en veel kouder.

Na een tijdje lopen we terug en nadat ik het zand van mij voeten heb gespoeld, stappen we weer in de auto.
We rijden naar Historic Downtown, waar vreselijk dure hotels staan. Het ziet er allemaal reuze leuk uit en we rijden hier wat rond, terwijl Monique lui vanuit de auto foto’s maakt.

Als we het gezien hebben, rijden we richting Brunswick. Hier willen we een kijkje gaan nemen bij Marshes of Glynn. Hier kun je zien wat er zoal leeft in de marshes.
We hebben geen routebeschrijving, maar aangezien deze route uit een boek van National Geographic’s Most scenic routes komt, ga ik er van uit dat het wel aangegeven staat. Not! Voor we het weten rijden we het volgende plaatsje in, zonder ooit de Marshes of Glynn te hebben gezien.

De tijd begint nu echt te dringen, zeker als we nog naar Charleston willen om Boone Hall Plantation te bezoeken. We besluiten om Jack in te stellen en te kijken of we Charleston nog gaan redden voordat alles sluit. En dan gebeurt het ergste wat ons nu kan overkomen! Jack raakt zwaar oververhit en zonder dat wij iets hebben ingevoerd, begint hij te vertellen waar we heen moeten! We besluiten om gewoon de I95 te blijven volgen en ondertussen hopen we dat Jack weer bij zijn positieven komt. Gelukkig hebben we, voor de zekerheid, ook een kaart bij ons, dus uiteindelijk zullen we alles wel vinden.

We rijden door en na een tijdje komt Jack weer tot leven. We stellen het adres in en we zien dat Boone Hall Plantation niet meer gaat lukken vandaag. We zullen daar te laat aankomen. Daardoor zullen we helaas ook de ruïne, waarvan wordt gezegd dat het spookt, maar waar ik heen wilde omdat het ontzettend fotogeniek is, missen. Niets aan te doen en deze dag wordt officieel bestempeld tot mislukking van deze vakantie.

We maken nog een pitstop bij de Starbucks, want vanaf nu gaan we mijlen vreten. We hebben een hotel geboekt in Columbia en ik hoop dat we daar op een nog redelijke tijd aan komen. Ondertussen krijgt Jack weer kuren. Hij zet ons naast de weg in plaats van er op en zegt niets meer. Ook geeft hij niet meer aan wat de snelheid is die ik mag rijden.

Monique heeft geen vertrouwen en roept dat we meteen een andere gaan kopen, maar tegen de verwachting in, levert Jack ons netjes bij het hotel af. Hij vergeet alleen te melden dat we de afrit moeten nemen, maar gelukkig hadden we dat al door.
Ik ga inchecken en als we wat spullen naar de kamer hebbe gebracht, gaan we eerst op zoek naar een Walmart. Monique wil nu gelijk een nieuwe Jack, maar helaas verkopen ze die niet hier. Dan gaan we op zoek naar een restaurant. Ik wil niet te ver meer rijden, want ik ben het zat en de tank is bijna leeg. Jack heeft ondertussen weer een opleving en vindt voor ons een Fiesta Mexicana. Prima eten, maar mijn Mexicaans is lekkerder, vindt Monique en daar ben ik het wel mee eens.

Als we terug rijden naar het hotel, begint de auto te piepen dat de brandstof bijna op is, dus ik weet nu al wat morgen de allereerste stop wordt.