Dag 09: Bisti Badlands

Als eerste leest Monique een smsje van het dierenpension. Ze laten weten dat alles goed is met onze viervoeter Sadie en dat ze zich prima vermaakt. Dan skypen we met het thuisfront. Als we weer helemaal zijn bijgekletst, gaan we snel ontbijten om daarna in de auto te springen.

Vandaag staat Bisti Badlands op het programma. Hier zijn we al eerder geweest, maar door het onvoorspelbare weer hebben we toen maar een klein deel gezien. Vandaag hebben we een strakblauwe lucht en het zal zo’n 30 graden worden. Celsius, dus.

Voordat we richting de 371 rijden, gaan we eerst nog wat water scoren. Met deze temperaturen kunnen we daar niet genoeg van hebben. Terwijl Monique de Safeway in loopt, word ik opgezadeld met een huishoudelijke taak: het leeg laten lopen van de cooler. Gelukkig zit er nog voldoende ijs in.

Dan gaan we op weg en zo’n 36 mijl later slaan we af op de 7297, een goed onderhouden gravelweg. Na zo’n 2 mijl komen we bij een T-splitsing en slaan linksaf. Al van verre zien we de parkeerplaats. Niet omdat die zo duidelijk staat aangegeven, maar omdat er zoveel auto’s staan. Het is beduidend drukker dan de vorige keer.

We parkeren de auto, stappen uit en het is alsof een deken over ons heen wordt gegooid. Mijn god, wat is het heet! Er is hier geen greintje schaduw en er staat geen zuchtje wind. Maar klagen doen we niet, want dit is beter dan regen. Als eerste verruilen we onze slippers voor schoenen en terwijl we bezig zijn, komt een dame ons gedag zeggen. Dan vraagt ze of wij Duits zijn. Het is echt niet te geloven, maar ik begin te vermoeden dat Monique een Duits hoofd heeft in plaats van een kaaskop!

Als Patsy, zoals ze zich even later voorstelt, hoort dat we Nederlands zijn, vertelt ze dat haar vader in het Canadese leger heeft gezeten en dat zijn peloton Apeldoorn heeft bevrijd. Heel bijzonder! Ze vertelt ook dat hij, ondanks uitnodigingen, niet meer bij festiviteiten in Nederland wilde zijn. Teveel nare herinneringen.

Dan schakelen we over naar het gebied waar we zijn en Monique vraagt haar of ze van King of Wings heeft gehoord. Dat heeft ze en ze is helemaal blij als we haar de coördinaten willen mailen. Ze geeft meteen haar emailadres. Patsy vertelt dat ze in Vancouver woont en wordt enthousiast als ze hoort dat wij daar een aantal keren zijn geweest. Ze zegt ons om vooral contact met haar op te nemen als we daar weer heen komen.

We nemen afscheid en net als zij wegrijden, probeert Monique haar camera uit. Gisteravond deed ie het prima, maar nu krijgt ze weer dezelfde foutmelding in beeld. Die blijft dus lekker in de auto en alleen de point-and-shoot gaat mee.

Eindelijk gaan we op weg. Het is al later dan de bedoeling was, maar dat mag de pret niet drukken. We lopen voorbij het deel waar we de vorige keer zijn geweest en een stuk verderop gaan we rechtsaf. Daar is het een groot gebied met hoodoos in alle soorten en maten. Monique fotografeert er lustig op los, terwijl ik zoek naar aparte vormsels.

Als Monique genoeg foto’s heeft, lopen we verder. We zien verschillende gebieden die er allemaal anders uit zien en kijken onze ogen weer uit. We passeren een groep fotografen die met een gids op pad zijn en ik bedenk me dat die gids vast alle mooie plekjes weet.

Na een tijdje maken we een pitstop. We eten wat, drinken nog wat meer en vragen ons af of het ei dat we zien liggen een cracked egg is. Er moet een hele groep zijn, maar wij zien er maar een paar. Wie het weet, mag het zeggen.

We lopen nog wat door, maar de enorme hitte begint toe te slaan. We besluiten langzaamaan terug te gaan naar de parkeerplaats. We sjokken door tot we bij een diepe greppel komen. Het is zoeken naar een goed plekje om naar beneden te gaan. Dat valt niet mee, want ook hier is het noodweer geweest met veel regen. Deze greppels hebben vol gestaan met water en die modder wil je liever niet aan je schoenen hebben!

Ik zie een plekje en spring naar de overkant. Gelukkig kom ik goed uit, want naast waar ik terecht kom, staat een cactusachtige. Ik zet mijn voet in een inhammetje en stap verder naar boven. Monique volgt, maar op het moment dat zij verder naar boven wil stappen, glijdt ze weg en komt met haar hand en arm vol in de cactus terecht. Auw!

Natuurlijk komt Florence Nightingale meteen in actie en peutert alle naalden uit haar hand en arm. Het duurt even, maar dan is alles eruit en we lopen door. En stel dat ons tegemoet komt, heeft ons blijkbaar gezien en vraagt of alles goed is. Prima, roepen wij terug.

Eindelijk komen we weer bij de auto. We gooien de rugzakken af, pakken wat ijs uit de cooler en lekker koel water. Dan gaan de ramen open, we zetten de airco op de hoogste stand en blijven even relaxen. We maken nog een kort praatje met een ander stel dat ook net terug komt en dan gaan we weer op pad.

We rijden terug naar het hotel, waar we eerst een kop koffie zetten. Dan zoeken we wat verkoeling bij het zwembad. Helaas ligt dat al in de schaduw, dus zitten we wat aan de rand. Ook lekker. Na een tijdje ga ik terug naar de kamer om het blog van gisteren te schrijven, want ik loop weer eens een dag achter.