Dag 13: Marble Canyon, Lees Ferry en Grand Canyon National Park North Rim

Al vroeg in de ochtend zie ik de zon vrolijk schijnen! Jeeej! Daar worden wij blij van. Terwijl Monique nog bezig is, ga ik alvast wat spullen naar de auto brengen. Zo, dat voelt een stuk beter dan gisteren. De zon brand al lekker op het bolletje.

Inmiddels is Monique ook naar beneden gekomen en kunnen we gelijk gaan ontbijten. Dat doen we weer buiten. We moeten van het weer genieten, nietwaar?
Als we alles weer op hebben, gaan we terug naar boven om de rest van de spullen te halen. We checken uit en gooien de bagage weer in de auto.

We gaan op weg naar Jacob Lake en dat doen we via de SR 89A. Deze weg is jarenlang afgesloten geweest na een storm waarbij modder en rotsblokken op de weg terecht kwamen. Sinds een paar jaar is de weg weer open. Het is een van de mooiste wegen om te rijden.

We gaan op weg naar Marble Canyon. Bij Navajo Bridge stoppen we en lopen de brug over. Het is ongelooflijk hoe lang die is, namelijk 276 meter. Het is een knap staaltje werk wat ze hier hebben geleverd. En dat niet een keer, maar twee keer. Want er liggen 2 bruggen naast elkaar.

Toen we hier jaren geleden waren, waren er net een stel aan het bungeejumpen! Dat zag er gaaf uit en wat had ik dat ook graag willen doen. Maar dat kon en mocht helaas niet. Ze willen namelijk dat je eerst van alles afstand doet, zodat de organisatie niet aangeklaagd kan worden als het mis gaat.
Vandaag zien we niets van dit soort activiteiten. Wel zien we waarschuwingen om niet van de brug te springen (duh!), dat er geen stenen naar beneden gegooid mogen worden in verband met dieren en watersporters en dat het bij onweer gevaarlijk is om op de brug te blijven.

We gaan weer terug naar de auto en rijden een stukje verder naar Lees Ferry. Hier kom je ook langs de ‘rots-op-een-steeltje’ waar Monique jaren geleden een foto van mij maakte, terwijl ik onder de rots sta. Het is gigantisch en ik vind het bijzonder om te zien hoe die rots blijft staan op dat steeltje.

We rijden door naar de Colorado River en gaan kijken bij het strandje. Aan deze kant kabbelt het water rustig, dus ik besluit om pootje te baden. Brr… dat is koud! Maar het went snel. We lopen een stuk verder door en gaan dan weer terug.
Aan de andere kant stroomt het water een stuk sneller. Het is niet voor niets dat je hier ook kunt raften.

Even later zien we een aantal rafters aan komen, denken we. Maar het blijken een paar boten te zijn van rivier excursies. Er zitten ik weet niet hoeveel mensen op en ik zie een enorme hoeveelheid aan dozen. Geen idee waar ze naar toe gaan. Het ziet er ook minder spectaculair uit dan raften.

Als we weer genoeg plaatjes hebben geschoten, rijden we nog een stukje verder in de hoop nog wat vliegvissers in de weer te zien. Die zie je hier namelijk veel. Helaas zijn ze er vandaag niet.

We stappen weer in de auto en rijden de 89A verder naar de Cliff Dwellings. Hier zie je ook van die grote rotsblokken op steeltjes, maar deze zijn minder groot dan die we bij Lees Ferry zagen. We rijden dan ook door.
We rijden ook voorbij de afslag naar White Pocket waar we in 2012 zijn geweest met Terry Alderman. Ook hier rijden we hard voorbij. Been there, done that, got the tshirt! White Pocket is een van die plekken waarvan we blij zijn dat we dat hebben gezien, voor de enorme hype.

Langzaamaan komen we in de buurt van Jacob Lake. Vanuit hier is het nog zo’n uur rijden naar de Grand Canyon National Park. We rijden voor bij Jacob Lake, daar komen we aan het einde van de dag weer terug, en rijden meteen door.
Als we bij het deel zijn waar jaren geleden een enorme brand heeft gewoed, krijgen we de eerste bui over ons heen. Eigenlijk heel onverwacht. Gelukkig is het niet veel later weer droog, maar we zien wel een enorm donkere wolk boven de Grand Canyon hangen.

Op zich is dat niet zo erg. Het geeft namelijk wel een mooi effect op de foto’s, maar de regen mag van ons wel wegblijven. Helaas lukt dat niet. Even later begint het opnieuw te regenen en zien we ook een lichtflits die direct wordt opgevolgd door enormer donder!

Toch rijden we wel verder. Ook al lijkt het alsof we de enigen zijn die naar de Grand Canyon toe gaan. We rijden moederziel alleen op onze helft. De andere weghelft is veel drukker. Allemaal mensen die de omgeving ontvluchten vanwege de regen.

Bij het visitor center zien we dat we zeker niet de enigen zijn. De parkeerplaats staat aardig vol. We parkeren de auto en lopen als eerste naar het visitor center. Monique gaat checken hoe het met het weer zit, mar het is duidelijk dat ze hier ook zijn overvallen door het slechte weer.

Gelukkig is het wel weer droog en komt af en toe de zon door. We besluiten om de Bright Angel Trail te lopen. Dat hebben we nog nooit gedaan. Met name omdat we een stuk naar beneden lopen en je weet het: wat naar beneden gaat, moet ook weer naar boven!

De trail is niet zo lang, maar het uitzicht is fenomenaal! De kleuren zijn ongekend! Het blijft gelukkig droog en we maken de ene foto na de andere. Ook lopen we nog even de andere kant uit, maar gaan al snel terug naar boven.
We lopen het café binnen voor een kop koffie, maar bij het zien van de prijzen haken we letterlijk af. Ruim 5 dollar voor een kop koffie die waarschijnlijk ook niet te drinken is, gaat echt te ver. Dan pakken we de dompelaar op 12 volt wel. Die koffie is in ieder geval goed te drinken.

Wat er altijd bij hoort als we aan de North Rim zijn, zijn de uitzichtpunten Cape Royal en Point Imperial. Die willen we graag nog bezoeken. Als we op weg gaan, besluiten we om eerst wat te gaan eten bij een van de picknick plekken aan de Rim. Dat kan ook bij Point Imperial, maar daar stikt het altijd van de wespen.

Dan gaan we op weg naar Point Imperial. Dat is het hoogste punt in de Grand Canyon. Vanaf hier heb je weer een heel ander uitzicht dan vanaf de Rim. Dit is een van mijn favoriete punten in dit park. Je kan mij hier gewoon neer zetten en na een paar uur weer komen halen.
Jammer genoeg is het wel redelijk druk en is er van rustig zitten geen sprake. We schieten dan ook weer onze plaatjes en gaan na een tijdje weer op pad.

Volgende stop is Cape Royal. Dit punt is levensgevaarlijk bij onweer. Er kan hier bolbliksem ontstaan en er wordt stevig gewaarschuwd om meteen je auto op te zoeken bij onweer.  

We rijden lekker door en als we er bijna zijn, barst er noodweer los. Er valt regen en hagel en we zien geen hand voor ogen. De ruitenwissers kunnen het nauwelijks aan. Dan zien we bliksemflitsen en meteen daarna horen we weer de donder. Wat een kabaal! De automobilist voor ons zet zijn auto langs de kant van de weg en ik doe dat ook.

Monique en ik kijken elkaar aan en besluiten om om te draaien. Voor ons is het geen noodzaak om Cape Royal te zien. We zijn daar al vaker geweest. Daarbij hebben we geen zin om het stuk naar het uitzichtpunt te lopen met dit weer in de lucht.

We draaien dus om en uiteraard is het even later weer droog. Toch rijden we niet meer terug. Wel stoppen we nog bij een aantal uitzichtpunten. Net als we een stuk de Roosevelt trail zijn opgelopen, begint het opnieuw te flitsen en horen we de donder. Nog geen 2 tellen later komen verschillende mensen terug rennen naar de parkeerplaats om zo snel mogelijk hun auto op te zoeken. Wij doen dat ook.

Een stukje verderop stoppen we nog een keer bij een uitzichtpunt. Hier staat nog iemand te fotograferen. Hij zegt dat het uitzicht hier nooit verveelt en dat beamen wij ook. Hij geeft nog de tip om een keer de zonsopgang te gaan bekijken bij Point Imperial. Wat hem betreft zie je dan de mooiste kleuren. We houden het in gedachten.

Terug in de auto zeg ik dat we dat in principe morgenochtend wel kunnen doen. Maar de mogelijkheid van slecht weer houdt ons tegen. Het heeft geen zin om om 5 uur ’s ochtends je mand uit te stappen, een uur te rijden om er dan achter te komen dat het bewolkt is.

Vanaf hier rijden we terug naar Jacob Lake. Hier hebben we een cabin gehuurd. Jacob Lake is bekend bij iedereen die wel eens in de Grand Canyon North Rim is geweest.
Jacob Lake bestaat al 100 jaar en zij hebben naast een benzinestation ook een motel en cabins. Daarnaast is er een restaurant en verkopen ze de lekkerste appeltaart en de lekkerste zelfgebakken koekjes.

Voor de allereerste keer is het ons gelukt om hier een overnachting te boeken. Monique gaat inchecken en al snel kunnen we op weg naar onze cabin. Die is al snel gevonden. Monique heeft 2 sleutels gekregen, want het blijken geschakelde cabins te zijn. Twee kamers met een ieniemienie badkamertje dat bestaat uit een ieniemiene douchecel en een ieniemienie toilet. De wastafels zijn op de kamers, die overigens ook ieniemienie zijn.

Maar het moet gezegd. Voor een cabin die al 100 jaar oud is, ziet het er prima uit. Ja, het is klein, maar we hebben wat we nodig hebben. Het enige waar we commentaar op hebben, zijn de stopcontacten. Die vertrouwen we niet zo. Gelukkig kunnen we onze telefoons makkelijk in de auto opladen.

Als we onze spullen binnen hebben gezet, lopen we naar het restaurant. We gaan aan de bar zitten en bestellen wat te eten. Uiteraard kunnen we geen nee zeggen tegen de appeltaart met het verrukkelijke ijs.