Dag 14: Cedar Breaks National Monument en Kanarra Falls Trail

Iets over half 8 ligt alle meuk weer in de auto en rijden we richting de receptie annex winkel annex bakkerij annex restaurant om uit te checken.
We hebben allebei niet al te best geslapen, maar gelukkig hebben we niet een enorme afstand af te leggen vandaag.

De snelste route is via Colorado City, maar Google geeft de waarschuwing dat daar mogelijk afsluitingen zijn door overstromingen. We gaan het er dus niet op wagen. We hebben geen zin om straks weer helemaal terug te moeten rijden.
Dus rijden we vanaf Jacob Lake naar Kanab. Daar aangekomen kijken we onze ogen uit. Dit plaatsje is echt veranderd. We hebben eerder deze week natuurlijk al een deel gezien, maar nog niet de andere kant.

We rijden langs de Parry Lodge waar we jaren geleden hebben overnacht en zien het fotowinkeltje van Terry Alderman. Het winkeltje dat helemaal volstond met fotospullen en alle soorten camera’s die je je maar kunt herinneren. Het leek meer een museum dan een winkeltje. Helaas leeft de man al jaren niet meer, hij was al flink op leeftijd toen wij met hem op stap gingen en alleen de letters staan nog op de gevel.

Verderop zien we dat hier toch ook wel wat straten ondergelopen zijn. Het heeft gisteren dus niet alleen in de Grand Canyon huis gehouden, maar in de hele omgeving.
We rijden verder de SR87 af en bij de SR14 slaan we af richting Cedar Breaks. Deze weg zorgde er in 2001 voor dat ik naar British Columbia in Canada wilde. Dat deden we dan ook een jaar later.

Bij Cedar Breaks National Monument slaan we af en rijden naar de top. We bekijken de uitzichtpunten nog een keer en kijken op het achterland van Bryce Canyon NP, juist ja, daar waar we een paar dagen geleden waren. Cedar Breaks NM is deel van Bryce Canyon.

Het is retekoud boven, dus lang blijven we niet. Daarbij valt er weer eens regen, maar zodra we uit de bergen zijn, begint de zon weer te schijnen.
We zeggen het niet, maar denken het allebei: hopelijk blijft de zon schijnen!

We zijn namelijk op weg naar de Kanarra Falls in Kanarraville. We willen daar de trail lopen, maar dat gaan we niet doen als het weer verslechterd.
Maar als we doorrijden, zien we de lucht steeds blauwer worden en de donkere wolken blijven achter ons.

Als we bij de parkeerplaats van de trail aan komen, staat het er al best vol. Ook voor deze trail moet je een vergunning hebben. Ze laten per dag maar 150 mensen toe om de trail te lopen.
Voor we aan de trail beginnen, eten we nog wat bij een van de picknicktafels. We vragen ons af welke schoenen het handigst zijn: hikers die mogelijk zeiknat worden, lage hikers die mogelijk ook zeiknat worden of de charmante teva’s die tegen water kunnen. Daarna begint het ritueel. Rugzakken, water en snacks en schoenen vervangen. Het worden uiteindelijk de teva’s.

Dan lopen we naar het begin waar Monique zich laat registreren. Uiteraard kunnen ze eerst de gegevens niet vinden, maar als de naam gespeld wordt, gaat het goed.
We krijgen nog wat waarschuwingen mee: het heeft zwaar geregend, dus hier en daar is het modderig, het water staat op sommige plekken tot de knieën, laat geen rotzooi achter, neem voldoende water mee.
Dat water is belangrijk. Niet zozeer vanwege de warmte, het is zo’n 23 graden, maar vanwege de hoogte. Check met je hiking poles de diepte van het water! Niet geheel onbelangrijk!
We vergeten een foto te maken van het huisje waar Monique zich registreert, dus die jatten we van internet.

Dan starten we de trail. De Kanarra Falls Trail is zo’n 5 kilometer lang (heen en terug) met een hoogteverschil van ongeveer 200 meter. Voor de start van de officiële trail moeten we nog een stuk lopen.

Natuurlijk lopen we eerst omhoog en dan gaat het een beetje op en af. We lopen langs de watertanks en even verderop begint de officiele trail.
Niet lang daarna steken we voor de eerste keer de kreek over. Hier zijn we al blij dat we voor de teva’s hebben gekozen, want we houden het niet droog.

Na verloop van tijd wordt de trail heel smal en zo nu en dan wachten we tot anderen voorbij zijn of ons gepasseerd zijn. Het pad wordt steeds rotsiger en af en toe moeten we echt over de rotsen klimmen. Onze knieën zien er inmiddels uit als die van een stel kleuters: geschaafd en blauw. We lopen inmiddels ook meer in de kreek dan op een pad, maar het is een leuke trail om te lopen. Zo nu en dan komen we de eerste watervallen al tegen en die zijn, mede door de recente regen, goed vol. Ook maakt het een hels kabaal!

Dan staan we ineens voor de slotcanyon. Voor mij een verrassing, want ik heb me niet zo verdiept in deze trail. Monique uiteraard wel, want zij zag deze trail en wilde ‘m lopen. Hierom is ook het weer zo belangrijk. Want met regen wil je niet in een slotcanyon zitten of lopen. Voor de zekerheid halen we onze telefoons uit de broekzakken en stoppen die, samen met de keyfob, veilig weg.

We wachten tot een grote groep weg is en dan lopen we verder. De canyon ziet er geweldig uit! Het water staat hier nog redelijk laag, maar op sommige plekken is het beduidend dieper. Dan is het met de wandelstokken bekijken hoe diep het echt is. We willen ook niet kopje onder gaan.

De diepte valt mee, maar de canyon is heel mooi. Als we er bijna door zijn, lopen we tegen een opstakel aan. We moeten via een ijzeren trap omhoog, maar die trap is onwijs glad. Voorzichtig gaan we naar boven en lopen door het water verder door de canyon.

Dan komen we bij het volgende opstakel. We moeten zo’n 3 meter omhoog om uit de slotcanyon te komen. Ook hier wachten we weer tot 4 anderen naar beneden zijn gekomen en staan te dubben hoe we omhoog moeten komen. Er liggen wat keien, oude boomstronken en rotsblokken op strategische wijzen, maar we moeten nog wel een grote stap maken. Jammer genoeg maakt Monique hier geen foto van.

Een van de andere wandelaars biedt ons aan om ons morele support te geven. Maar zulke stumpers zijn we nu ook weer niet. Dus als zij verder lopen, kijken wij hoe we het beste omhoog kunnen lopen.

Ik ga eerst, zodat Monique kan afkijken. Al snel heb ik mezelf omhoog gewerkt. Wijselijk maakt Monique hier geen foto’s van. Dan komt Monique die na een stap meteen als een drama queen begint te sputteren ‘het lukt niet…’, ‘ik kan het niet…’, ‘het gaat niet…’, ‘het is te zwaa-a-a-a-a-a-r…’. Ik neem er geen genoegen mee en vertel haar wat ze moet doen. Natuurlijk luistert ze niet en klimt op haar knieën naar boven met een blauwe knie tot gevolg.

Maar ze staat boven. Hoe straks weer naar beneden, dat zien we dan wel, maar ik denk dat het wel goed zit. We lopen door de rest van de canyon en volgen de kreek naar de volgende waterval. Ze worden steeds voller en het geluid van het razende water wordt steeds luider. We kunnen elkaar amper verstaan.

Voorzichtig lopen we verder door de kreek. Zo nu en dan lopen we een klein stukje via de trail, zodat we even op temperatuur kunnen komen. Want het water is koud en we voelen inmiddels onze voeten niet meer. Toch willen we dit niet missen. Het is een enorm leuke trail om te lopen en niet te ingewikkeld.

Dan staan we ineens voor de volgende slotcanyon. Deze is een stuk smaller aan de onderkant, maar er valt veel licht naar binnen. Ook hier lopen we door en klauteren hier en daar over rotsen om verder te komen. Ook staan we hier tot onze dijbenen in het water, dus ik ben heel blij dat ik mijn spullen opgeborgen heb.

Het laatste stukje omhoog laten we zitten. Hier moeten we nog een hoge rots opklimmen waar het water vanaf stroomt. Dat zien we niet zitten. De rots is spiegelglad en het is het me niet waard om ervan te flikkeren.

We maken nog wat laatste foto’s en beginnen dan aan de terug tocht. We lopen weer terug door de kreek en komen bij de eerste canyon aan, waar we via de rotsblokken, de boomstronken en keien naar beneden moeten. Ik ben heel makkelijk en laat me naar beneden zakken. Steunend op mijn handen sta ik snel weer beneden. Wonder boven wonder komt Monique ook zonder te mekkeren naar beneden.

Als we bij het tweede deel aankomen, gaan we achterstevoren de trap af. Dat lijkt ons het verstandigst. Dan lopen we weer verder. Gek genoeg lijkt de terugtocht altijd sneller te gaan dan de heentocht en voordat we het weten, staan we weer op de trail.

Het is inmiddels al wat later in de middag, maar nog steeds komen we andere mensen tegen die nog op de heenweg zijn. Wij zijn blij als we de watertanks weer in het zicht hebben en weten dat we bijna bij het einde van de trail zijn.

Bij het einde van de trail klokt mijn Garmin de hike op ruim 8 kilometer, maar dat komt omdat we vanaf de parkeerplaats nog een stuk naar de officiële start moesten lopen.

Daar aangekomen gooien we de teva’s uit en gaan onze voeten afspoelen bij de daarvoor bestemde kranen. Dan gaan de slippers weer aan. We gaan terug naar de auto waar Monique een welverdiend koppie koffie zet. We eten nog wat en gaan dan op weg naar St. George waar we zullen overnachten.

Dat is nog iets meer dan een half uurtje rijden. Via de I15 rijden we met een gangetje van zo’n 80 mijl per uur over de Interstate. Dan rijden we St. George binnen. Een stad die we zo ongeveer hebben zien groeien in de afgelopen 20 jaar.

We rijden naar ons hotel, checken in (Monique) en gaan dan onze spullen naar de kamer brengen. Dan gaan we meteen op pad naar het restaurant. We eten heerlijk bij een van de beste Indiase restaurants in St. George.