Dag 5: In Moab wil ik maar één ding

Vandaag is de eerste dag dat we een wekker zetten. Niet dat ik bang ben om me te verslapen, maar toch. Tegen 4 uur ben ik alweer wakker. Gelukkig niet voor lang en de keer daarop is het 6.30 uur. Dat is beter.

Om 7 uur gaat de telefoon van Monique af met een heel vriendelijk deuntje. Ze zet snel de wekker uit en gaat daarna koffie zetten. Ja, dat doen we tegenwoordig zelf. Starbucks is te duur, het duurt te lang en 9 van de 10 keer weten ze niet wat een dubbele espresso is. Maar ze hebben ook de pumpkin scone uit de verkoop gehaald, waardoor de Starbucks niet meer op onze radar staat.

Na de koffie gaan we snel ons ding doen en gaan kijken naar wat het hotel aan ontbijt te bieden heeft. We eten goed, zodat we vooruit kunnen. Als we klaar zijn, pakken we onze rugzakken en gaan op weg. Eerst maken we nog een pitstop bij de supermarkt om geld te pinnen en te tanken. Daarna rijden we snel door naar de plek waar we moeten zijn.

Om 8.40 uur komen we aan bij Xtreme 4×4 Tours. Vandaag ga ik weer iets van mijn bucketlist afstrepen. Vandaag gaan we offroaden zoals het hoort. Een aantal jaren geleden hebben we een paar keer een gemodificeerde jeep gehuurd. Daar hebben we onder andere de Shäfer Trail, Potash Road en Gemini Bridges mee gereden. Redelijk tam, maar vandaag gaan we extremer.

Vandaag gaan we op pad met een gids in een UTV, een soort van moderne buggy. Hier kun je serieus mee offroaden. Het mooie is dat we zelf in een UTV kunnen rijden en de gids voor ons uitgaat.
We checken in en laten ons rijbewijs zien. In principe heb ik Monique ook opgegeven als chauffeur, maar we gaan zien of zij de kans krijgt. Monique vraagt met hoeveel we zijn en we blijken de enigen te zijn. Cool, daar had ik al op gehoopt!

We maken nog een praatje met Emma en gaan dan onze slippers vervangen door schoenen. Ook pakken we onze rugzakken. Dan maken we kennis met onze gids, Aaron, en bewonderen de UTV’s die nu nog glimmend op de parkeerplaats staan.
Aaron vraagt of we al eerder in een UTV hebben gereden. Nee, maar ik vertel hem van onze jeep huur en de trails die we hebben gereden. Ik vertel hem ook dat dat allemaal niet zo extreem was als wat we vandaag verwachten.

Als Monique ook zover is, laat Aaron ons instappen en begint de uitleg. In principe is het heel simpel. Zolang we nog op de openbare weg zijn, rijden we in High en 2×2. Zodra we de trails opgaan, zullen we overgaan naar Low en 4×4. That’s it! Appeltje eitje. Als ik het niet zie zitten of ik voel me niet comfortabel om iets te doen, dan hoef ik alleen maar te claxonneren. Aaron vertelt ook nog dat we rustig beginnen met de Fins & Things Trail. Daarna gaan we nog naar Hells Revenge.

Eindelijk gaan we op weg, maar wat maakt dat ding een herrie! We kunnen geen woord meer met elkaar wisselen. Maar het rijdt wel lekker. We scheuren met een gangetje van 30 mijl per uur naar de trail waar we zo door het poortje mogen rijden.
Bij de parkeerplaats stopt Aaron en komt naar ons toe lopen. Op zijn verzoek zet ik de auto om naar 4×4, maar het duurt even voordat de UTV omschakelt. Dan zegt hij dat ik de auto in Low moet zetten. Als laatste zegt hij dat ik vlak achter hem moet blijven en moet zorgen dat mijn voorwielen op gelijk niveau staan als zijn achterwielen. Dat moet geen probleem zijn.

Dan gaan we op weg. Het begint inderdaad als een makkie. We rijden kalmpjes over slickrock en draaien dan een zandtrail op. Aaron geeft gas, maar stopt als hij ziet dat ik te ver achterblijf. Ik krijg de opmerking plankgas te geven en dat hoeft hij maar een keer te zeggen.

We scheuren zigzaggend door het zand heen. Ik geniet. Dit is wat ik wilde. Dan komen we weer bij het slickrock en kijken we tegen een muur aan. Die lijkt zo ongeveer op 150 graden omhoog te gaan. Aaron geeft gas en staat voor ik het weet bovenop de rots. Dan volg ik en even lijkt het alsof we achterover gaan hellen, maar ik geef nog een dot extra gas en sta dan ook boven. Aaron geeft een duim omhoog om aan te geven dat ik het goed heb gedaan.

Zo gaat het verder. De trail van Fins & Things wordt steeds uitdagender en we genieten. Monique probeert uit alle macht wat foto’s te maken en te filmen met de GoPro. Dat lukt maar matig.
We hobbelen en schommelen, schokken en scheuren door het zand. Ik vind het G-E-W-E-L-D-I-G!
Na het eerste deel stoppen we en vraagt Aaron hoe het gaat. Ik kom om in de superlatieven, maar niets kan goed verwoorden wat er door me heen gaat. Dit is zo’n enorme thrill!

Na een tijdje gaan we verder. Nu wordt de trail langzaam aan moeilijker. Het slickrock wordt steiler en steiler, het zand zanderiger. Op een gegeven moment scheuren we vlak achter Aaron aan (die dat prachtig vindt) en als hij zigzagt naar de andere kant, krijgen we een volle zandlaag over ons heen.

We genieten. Als we aan het einde van Fins & Things komen, geeft Aaron weer het stopteken. Ik schakel de motor uit en hij komt vragen hoe het gaat. Nog steeds geweldig! Hij vertelt dat we nu naar de Hells Revenge Trail gaan. Prima joh, kom maar op! Ik zeg tegen hem: Wat jij kan, kan ik ook!
We rijden via de weg naar een ander punt en schakelen dan over naar 4×4. Meteen als we de trail oprijden, zien we dat deze inderdaad pittiger is. Alleen het begin al. We hossen en we klossen naar boven.

Dan gaan we het slickrock op. Dit is even wat anders dan wat we hiervoor hebben gehad. Op een gegeven momen stopt Aaron voor een rots die 180 graden steil omhoog lijkt te gaan. Aaron geeft opnieuw gas en sjeest omhoog. Ik kijk ‘m na en als ik zie dat hij boven staat, geef ik gas! We scheuren naar boven en krijgen weer een duim omhoog van Aaron. Ik denk dat hij inmiddels weet dat ik overal voor in ben.

We rijden over rotsen, gaan omhoog en weer steil omlaag. Af en toe doet Aaron een kunstje voor en als ik hem na doe, dan begint hij meteen te juichen. Ik heb werkelijk de tijd van mijn leven! Wat is dit ontzettend gaaf om te doen! Een aantal keren heb ik, maar ook Aaron, gevraagd of Monique niet wil rijden, maar zij ziet hoeveel lol ik heb en vindt het waarschijnlijk wel prima om ernaast te zitten.

Als we op een gegeven moment steil omlaag gaan en Aaron laat zien dat hij vlak boven de grond de UTV stil zet en een van de achterwielen omhoog laat komen, kan ik het natuurlijk niet laten om het na te doen. Opnieuw kan Aaron dat waarderen, terwijl Monique uitroept dat ze staat in plaats van zit. Dat is best knap, want we zitten helemaal ingesnoerd. Deze gordels zitten veel strakker dan in een normale auto.

Ik heb het al eerder gezegd, maar ik heb echt de tijd van mijn leven! Ik vermaak me prima en ook Monique vindt het gaaf om te doen.

Tussendoor maken we verschillende stops en vertelt Aaron over de omgeving waar we zijn. Hij geeft de tip om Grandview trail te gaan lopen die we op een gegeven moment beneden ons zien.
Op een gegeven moment stoppen we bij Mickey’s Hot Tub, een kleine kuil waar sommige stoere mannen met nieuwe jeeps (ja, dit is sarcastisch bedoeld) proberen om in en uit de kuil te rijden. Aan het glas en de olievlekken te zien, lukt dat over het algemeen niet. Ik vraag Aaron wat er gebeurt als auto’s hier niet uitkomen. Dat is een dure grap en je verschijnt ook nog op YouTube. Er is namelijk maar een bedrijf die je auto hieruit komt halen.

Na de trails te hebben gereden, komen we weer terug op de parkeerplaats en gaan we weer over naar High en schakelen we de 4×4 weer uit.
Terug bij het kantoor kletsen we nog wat met Emma en Aaron. Ik vond het geweldig en zit nog volledig in een adrenaline kick!

We bedanken Aaron, geven hem een welverdiende tip, en rijden dan terug naar Moab om te gaan lunchen. We sterven van de honger! En kunnen niet maar niet ophouden over de tour.

Na de lunch lopen we nog wat rond, kijken hier en daar en gaan dan terug naar het hotel om nog even een en ander op te halen. We willen vanavond gaan kijken bij de Bentonite Hills. Dat ligt een eindje uit de buurt, maar het is de enige mogelijkheid om ze met zonsondergang te zien.
We rijden er naar toe en het blijkt gelukkig een goede gravelweg te zijn. Als we goed zicht hebben, pakken we wat te drinken en te snacken en gaan dan zitten wachten. Helaas is de zonsondergang niet zo spectaculair. Maar na een ochtend als wij hebben gehad, maakt het allemaal niet meer uit. De dag kan sowieso niet meer stuk!

Terug bij het hotel plaats ik nog het verslag van gisteren, maar ik heb vandaag duidelijk nog niet verwerkt, want ik krijg geen woord op papier. Dit verslag komt morgen wel!