Dag 8: The Wildcat Trail in Monument Valley

De bedoeling was om vanmorgen tijdens de zonsopgang de Wilcat Trail in Monument Valley te gaan lopen. Let wel: dat was de bedoeling.
Want om 5.15 uur schrik ik wakker omdat Monique het licht aan doet. Ik knipper met mijn ogen en denk alleen maar OMG! Ik zeg tegen Monique, die al heel lief koffie aan het zetten is, of we dit echt moeten doen vandaag.

Nee dus! En voordat we het weten, liggen we allebei weer te ronken. Tot half 8, dan ben ik eindelijk wakker genoeg om mijn bed uit te stappen. Monique volgt niet veel later en voordat we het weten, kunnen we uitchecken.

Als we wegrijden, zien we dat er wegwerkzaamheden zijn en dat we moeten wachten op de pilot car. Dat is de auto die voorop rijdt bij wegwerkzaamheden waarbij een baan is afgesloten. We wachten netjes tot de hele stoet auto’s, een stuk of 5, voorbij zijn en sluiten dan aan in de rij.

Niet veel later zijn de wegwerkzaamheden voorbij en kunnen we vaart maken. Al snel rijden we langs het bord van Forrest Gump Point. Daar rijden we natuurlijk keihard voorbij, maar op de terugweg zullen we alsnog stoppen. Ook al is er geen ruimte voor.

We rijden door en stoppen wel op Forrest Gump Point. Dit is zo’n iconisch punt en vanaf hier zie je wat je altijd ziet in films en reclames.
Daarna stoppen we op kort op wat andere punten en rijden dan in een stuk door. We betalen de fee van 8 dollar per persoon en rijden dan door naar het visitor center. Daar nemen we natuurlijk een kijkje en ik sta weer verliefd naar de Kachina poppen te kijken. Maar die zijn ongelooflijk duur! Het blijft dus bij kijken.

We maken nog een praatje met een andere bezoeker die wil weten of we de Valley Drive al hebben gedaan. Dat hebben we inderdaad al een paar keer gedaan en zullen we vandaag niet doen. Dan gaan we terug naar de auto. Er moet namelijk weer gewandeld worden. Want deze wandeling kun je ook prima doen als de zon al op is. Het is alleen wat warmer.
De schoenen gaan aan, de waterzakken worden gevuld, de rugzakken omgedaan en dan kunnen we op weg.

De trail start aan de overkant van de het begin van de Valley Drive en is dus makkelijk te vinden. We tekenen het boek en gaan dan op weg. Het eerste deel daal je af naar de valley en loop je grotendeels door rul zand. We weten dus al dat de terugweg zwaar zal worden.

Gestaag lopen we naar beneden en eenmaal daar is het bijzonder om zo in het landschap te wandelen. We komen een aantal anderen tegen die al op de terugweg zijn, maar het is superrustig.
We lopen een loop langs en tussen de East en West Mitten Buttes door. Heel bijzonder om te zo dichtbij te zijn.

Mijn telefoon maakt overuren. Het ene zicht is nog mooier dan het andere. Monique loopt een stuk achter me, maar ik weet dat haar camera ook overuren maakt. Af en toe kom ik een overdekt bankje tegen waar ik op Monique wacht en dan zijn de ooh’s en de aah’s niet van de lucht.

Alhoewel het snel warmer wordt, genieten we met volle teugen van deze wandeling en voordat we het weten, is het einde al in zicht.
In de verte kunnen het hotel The View zien liggen en wat in mijn ogen van veraf rotsen leken te zijn, blijken de cabins te zijn die naar de valley zijn gericht. Ik weet nu al dat ik daar een keer wil overnachten als we hier ooit nog komen.

De trail naar boven gaat gelukkig beter dan verwacht. Als ik boven ben, wacht ik weer op Monique. Gelukkig wel overdekt, want inmiddels is de temperatuur aardig opgelopen.

We lopen terug naar de auto, waar we wat kouds drinken en nog wat eten voor de energie. Dan gaan we terug naar het visitor center. Het blijkt dat de Kachina’s die ik zo leuk vind op dit moment 50% zijn afgeprijsd. Tja, die kan ik niet laten staan. Monique ziet ook nog een aardvarken van aardewerk met afbeeldingen van paardehaar. Die gaat ook mee.

Dan lopen we terug naar de auto. Ik zeg tegen Monique dat ik de route wel weet, maar om te kijken hoeveel tijd we hebben, stel ik toch Maps in. Dat blijkt maar goed te zijn ook, want ik weet nu weer waarom ik deze wandeling tijdens zonsopgang had gepland. Het is nog wel een eindje rijden naar Kiva Coffeehouse, waar we een cottage hebben gehuurd. Dat we daar laat aankomen, is geen probleem.

Maar we hebben ook een reservering staan voor Hells Backbone Grill & Bar in Boulder. En daar worden we om half 7 vanavond verwacht. Aangezien we al een forse aanbetaling bij de reservering hebben gedaan, willen we wel op tijd zijn.

We rijden dus terug naar Mexican Hat en daarna terug naar de Moki Dugway. Daarna rijden we door naar Hanksville, via route UT95 North. We komen langs Hite Overlook, waar we een paar jaar geleden gestopt zijn. Toen stond er nog water in Lake Powell, maar wat we nu zien, is echt treurig. We zien nauwelijks water en even verderop alleen een smal beekje. Hopelijk is dit maar tijdelijk.

In Hanksville maken we een pitstop om te tanken. Dat doen we bij het tankstation dat half in de rots is gebouwd. Hier betalen we ook de hoogte prijs tot nu toe voor een gallon, 4,77 dollar. Dan rijden we snel verder via de UT24 West.

Bij Torrey draaien we de UT12 West op, ook weer een van de mooiste wegen die hier te vinden zijn. Vreemd is het wel om alles in het groen te zien. Eerdere keren hebben we in deze omgeving al volop herfstkleuren gezien, maar we zijn dan ook nog vroeg dit jaar.

Eindelijk komt Boulder in zicht. Het is inmiddels tegen 6 uur en we gaan bij het restaurant vragen of we een halfuurtje eerder terecht kunnen. Eigenlijk komt dat ons ook wel goed uit, want dan kunnen we nog met licht naar Kiva rijden.
We hebben geluk, want er is nog een tafel vrij in het restaurant.

Toen ik een paar maanden geleden de kaart zag van dit restaurant, wist ik het meteen. Hier wil ik eten. Gelukkig vond Monique dat ook een goed idee en hebben we meteen geboekt. Dat blijkt een goede beslissing te zijn geweest, want volgens mij hadden we anders niet terecht gekund.

De bediening is super attent, het eten superlekker en we kunnen lekker buiten zitten. Ik lach me rot om het gezicht van Monique als ze een slok van haar cocktail neemt. Die blijkt nogal zuur te zijn, maar uiteindelijk vindt ze ‘m toch wel lekker.

Onze serveerster weet inmiddels al dat we nog naar Kiva moeten rijden en vraagt tijdens het dessert of we de rekening al willen ontvangen, zodat het licht is als we verder rijden. Dat willen we wel.
Na het afrekenen lopen we snel naar de auto en gaan meteen op pad.

Als we bijna Boulder uit rijden, staat er een hert langs de weg aan de overkant. Ik rem af en dat is maar goed ook. Want als ik vlak bij het hert bent, besluit deze ineens om weer om te draaien en hij of zij rent alsnog vlak voor de auto langs.

We rijden door en zien de lucht mooi oranje kleuren. Vlak voordat we bij Kiva aankomen, is het helemaal donker. Gelukkig heb ik een zaklantaarntje bij de hand en we lopen naar de cottage. Daar is zoals afgesproken de deur van het slot en ligt de sleutel binnen. Het coffeehouse is namelijk vanaf half 4 ’s middags gesloten.

We halen de auto leeg en als we net geïnstalleerd zijn, blijkt de kleine Canon nog in de auto te liggen. We lopen dus nog een keer naar de auto en schrikken ons dood als we ineens een autoportier dicht horen slaan. Gelukkig blijken dat onze buren te zijn die in de cottage naast de onze verblijven.

Op deze locatie hebben we geen wifi en zelfs geen telefoonnetwerk. We gaan dus letterlijk off the grid.